Ik wou jullie toch even bedanken om mij zo actief te volgen, of gewoon al de website te bezoeken. Elke week heb ik tussen 150 en 200 bezoekers, wat voor mij eigenlijk echt veel betekent. Ik heb nog een leuk nieuwtje voor jullie. Deze zomer voor ik vertrok naar Suriname vertelde ik al dat ik geïnterviewd werd over de buitenlandse stage. Wel nu ben ik blij te mogen verkondigen dat ik het artikel heb gevonden. Niet alles wat er in staat vindt ik even fijn om te lezen, maar ja auteur vrijheid zeker. Onderstaande is de link naar de website waar het artikel te vinden is. Ook intressant om het deel over de andere stagiaire te lezen. http://www.jobat.be/nl/artikels/steeds-meer-jongeren-kiezen-voor-buitenlandse-stage/ Graag had ik nog wat opmerkingen toegevoegd aan het artikel (deze zet ik er in het rood even bij. Het artikel deer waar ik in voorkom“Als leerkracht vind ik het cruciaal om een stuk van de wereld te zien, het verruimt je zicht en daar kunnen leerlingen alleen maar hun profijt mee doen.” (Nina Van Bruwaene (rechts op de foto), deed stage in Suriname) Niet onbelangrijk om te vermelden wie allemaal op de foto staat en waar deze is genomen. Links op de foto, kan je de directeur van de school terug vinden. Mevrouw Van Broekhoven. Volgens mij een goede directeur die wil vernieuwing brengen in de school, ook al is dit niet steeds gemakkelijk. Verder staat ook Laurens op de foto. Dit is was mijn stage partner tijdens die 3 maanden stage die we liepen in Suriname. Ik sta helemaal rechts op de foto. "Foto werd gemaakt door mevrouw Courtar, onze stage begeleidster." We staan hier voor de ingang van de HJ De vriesschool waar ik heel veel mocht leren en ervaren. Ver weg van België
Nina Van Bruwaene (21 jaar)( studeerde aan de HoWest in Brugge (2016) en hoopt een loopbaan uit te bouwen als leerkracht biologie en LO in het middelbaar onderwijs. Nina liep stage op de HJ De Vriesschool in het district Saramacca in Suriname. “Ik wou altijd al graag in een tropisch land werken , liefst zo ver mogelijk van België. Eerder toevallig kwam ik in Suriname terecht. Brazilië had mijn voorkeur, maar vlakbij ligt Suriname en in de oud-Nederlandse kolonie is Nederlands nog altijd één van de voertalen. Mijn keuze was dan ook snel gemaakt.” Ik was vooral graag naar een tropisch land geweest. Eerst dacht ik aan Afrika, maar mits de situatie daar niet overal even stabiel is, mocht ik hier niet heen gaan (bezorgdheid van de familie). Brazilië is een land waar ik van droom om eens heen te gaan omdat je daar het grootste deel van hat Amazone regenwoud kan vinden. Ik ben zo verzot op de natuur, dat ik dit toch ooit eens wou gezien hebben. Het eerste land waar je dan aan denk is Brazilië. Maar les geven in het Portugees, dat kan ik helemaal niet. Ik spreek geen woord Portugees, dus het was geen optie om daarheen te gaan. Behalve als ik alles in het Engels of Spaans zou doen, maar ook daar is mijn woordenschat net iets te beperkt. Omdat ik toch moeite heb met schrijven en typen zonder fouten, koos ik om een Nederlandstalig land uit te kiezen. Ik wit dat men in Suriname Nederlands spreekt, dus ging ik opzoeken waar het juist licht en wat de situatie in dat land is. Het Sprak me aan dus besloot ik dit voor te leggen om mijn stage er te gaan doen. Leerlingen motiveren Veel leerlingen in Suriname geven er de brui aan na de lagere school. “Ze kampen met een logistiek probleem, want ze moeten soms één of twee uren reizen om op school te geraken. (Leerlingen moeten vaak thuis helpen, of zien het nut van school na het lager niet in. Verder is een Secundaire school vaak te ver gelegen van de thuis van vele jongeren. Wanneer ouders het niet zo breed hebben is het moeilijk om Leerlingen naar een school te sturen die heel ver weg ligt. Boten en bussen moeten ook betaald worden en dit kan niet elk gezin. Verder is de reis naar school vaak lang en omslachtig waardoor ook daar de motivatie van de jongeren slinkt om naar school te gaan. Gelukkig is men op de goede weg. Steeds vaker worden er scholen gebouwd in het binnenland. Eveneens worden leraar opleidingen verbeterd. Er is nog een lange weg af te leggen, maar er is ook al een lange weg af gelegd.) Daarnaast is er een taalprobleem: ze hebben moeite om het Nederlands te begrijpen omdat ze thuis Saramaccaans praten”, stelde Nina vast. (Vooral Kinderen diep in het binnenland spreken minder Nederlands. Wel heb ik mijn laatste reis naar Suriname kunnen opmerken dat bepaalde kinderen heel goed Engels of Frans spreken. Mij werd verteld dat dit komt omdat ze familie hebben in een van de buurlanden (Frans en Brits Guyana)) “In dat kader zetten wij via VVOB een project op rond motivatie en studieondersteuning voor de kinderen van een beroepsschool. We stelden een lessenpakket samen met onder meer leerstofverwerkingstechnieken zoals mind mapping met veel kleuren. Ook stimuleerden we om meer te werken met de computer en aandacht te besteden aan de actualiteit.” (Het project kan je nalezen in het deel over School op deze website, Je kan er ook het grootste deel van de Handleiding terugvinden.) De wereld zien Nina wil in de toekomst graag internationaal werken, de stage in Suriname was hiervoor een zeer geslaagde introductie. “Aan potentiële werkgevers kan ik al een referentie in het buitenland voorleggen. Ook op het vlak van organisatie en plannen betekende de stage een meerwaarde. Als leerkracht vind ik het cruciaal om een stuk van de wereld te zien, het verruimt je zicht en daar kunnen leerlingen alleen maar hun profijt mee doen.” (Na een buitenlandse stage stopt het niet. De wil om verder de wereld te ontdekken is net wat aangewakkerd.)
0 Comments
Wow, weer zo lang geleden dat ik deze blog kon bijwerken! Wel ik ben jullie eigenlijk nog de rest van het verhaal verschuldigd van de laatste reis naar Su. Wel einde van de Su rivier was de mooiste en de verste trip die ik gemaakt heb. Daarna ging ik nog 2 keer naar tang luku. Je zou misschien zeggen dat ik er veel ben, maar ja het is er nu eenmaal gezellig en kalm en als je de kans hebt om even uit de stad te zijn, dan moet je dit ook eens doen. In de laatste week zou ik eigenlijk naar Brownsberg geweest zijn of Bigi pan, maar het regende vaak die laatste week, waardoor ik besloten had in de stad te blijven. Met een gewone auto raak je namelijk Brownsberg niet op als het geregend heeft. (Plassen en onverharde weg, niet ideaal zonder 4*4.) In de stad was ook wel wat te doen. We gingen naar Havanna en Tequila op donderdag en zaterdag. Daar zag ik veel oude bekenden terug. Was echt fijn om ze allen terug te zien. Ja ik stond zelf te trillen op mn benen van geluk. Het geeft me een goed gevoel om weer iedereen terug te zien, ook al ken ik hen eigenlijk niet zo goed. Lang bleven we niet, maar dat maakt niet uit. Hehe, het doet mer er aan denken dat we naar de cinema gingen en daar twee films keken. We dachten 1 Amerikaanse films te hebben uitgekozen, maar nee, daar zat toch een Surinaamse film bij. Eerst had ik spijt die Surinaams film te moeten kijken, maar eerlijk, ... ik heb echt goed gelachen. Gewoon het taaltje en de manier waarop de film gemaakt is; ja echt een ervaring die ik niet ga vergeten. Wat heb ik gelachen, ... slappe lach die verdween maar niet. Feest op KlaaskreekIn die laatste week sliepen we nog eens op Klaaskreek. Er was net een traditioneel feest aan de gang, waar iedereen mocht bij zijn. Tussen de leeftijd van 14-18 krijgen jongens en meisjes er een feest om te vieren dat ze volwassen worden. Heel de familie en vele vrienden komen dan samen om dit te vieren. Het feest wordt vaak door verschillende families samen gevierd en gebeurd meestal wanneer de familie genoeg heeft samen- gespaard om echt een goed feest te kunnen geven. Er wordt eten en drank verkocht. Familie en vrienden krijgen meestal gratis dringen en eten. Zij worden dan herkend aan de kleuren van hun Panji. Bv paars met geel gestreept of blauw en fluo-oranje. Heel mooi om al die zelfgemaakte kledingstukken te zien. Bezoekers krijgen ook soms een geschenkje, als bedaking om aanwezig te zijn. Ik kreeg een zeepje in een washandje gestopt en met een wit lintje dicht geknoopt. Na het optreden van de laatste muzikant gingen we richting het huisje waar we overnachten. Wakker worden door het klankspel van al die vogels is super. Een natuurlijk wekker drijft me om het bed uit te komen en mijn dacht goed in te zetten. Gewassen en gestreken reden we verder naar Martin. Hij woont op een zijweg van de Martin Luther Kingweg. Daar is plaats waar je kan gaan overnachten, feesten organiseren en zwemmen in de rivier. Je kan er eveneens genieten van de kookunsten van Martin en zijn assistenten. Wij gingen er die dag helpen om voor 1500 mensen te koken. Ik mocht Migiel helpen met de Bami. We maakten ongeveer 250 porties bami. Verder kookten de anderen nog nasi, pindasoep, nog bami, vis met zoetzure sous en gebakken kip met rijst. Heerlijk!! (En super leuk om te mogen leren bami klaarmaken.) PeperpotWe bezochten eveneens het natuurreservaat Peperpot. tussen 9 en 17uur heb je toegang tot het museum. Tijdens deze uren betaal je dan ook 20 SRD om in het reservaat te kunnen. Dit is vooral intressant als je meer wil weten over de geschiedenis van de plantage, of als meer wil weten over projecten die WWF doet in Su. Ga je voor of na de openingsuren van het museum kan je eigenlijk gratis het reservaat in om te wandelen. Ik raad je aan om al vroeg in de achtend te gaan. Dan zijn nog heel veel dieren actief. Nachtdieren zoeken hun slaapplaats op en dag-dieren ontwaken. Vogels zijn rond 6u in de ochtend echt heel actief. Rond 17uur (bij het dalen van de zon) heb je meer dieren zoals slangen, hagedissen en ook apen die actief zijn. Het is wel beter om een lange broek en goede dichte schoenen met stevige kousen te dragen. (Muggen en slangen niet echt handig als je dan een rok draagt.) Ben je van plan om naar Peperpot te gaan, neem dan zeker je tijd om het volledig te ontdekken (heel groot) en neem een camera mee. Het is zeker fijn om een gids mee te hebben. Die kan je helpen slangen te ontwijken en andere dieren te spotten. Ga beter niet alleen, een stel ogen meer en kennis van een inwoner van Su kunnen je helpen bij deze toch wel avontuurlijke uitstap. Alle grenzen van Paramaribo ontdekkenVerder ben ik meer de uithoeken van Paramaribo gaan ontdekken. De dure wijken gaan spotten was eigenlijk ook al een hele beleving. Want een pacht van paleizen staan daar. Even halt houden op Blauwgond en dan nog een ijsje in de stad. Ze vertelden mij dat je er lekker kan eten, maar eerlijk ik ben er niet gaan eten. Zitten op de pier van Braamspunt is zo veel leuker dan in een restaurantje gaan eten (al oewel het ook gezellig kan zijn en je een even mooi zicht hebt, is de pier meer iets voor mij). De Brug's Avonds reiden over de Jules Wijdenboschbrug en dan uitwaaien onder de brug is echt fijn. We spotten enkele vissers onder de brug die echt enorme vissen aan hun haak geslagen hadden. wel 1 meter lang en een diameter van 15 cm waren enkele van de grootste vissen. We zagen hoe ze een vis aan land haalden en we gingen een gesprek met de vissers aan. Interessant om te weten waar zij gaan vissen en wat ze uiteindelijk doen met de vangst. De hele familie deelt mee in de vangst. vissen gaan de diepvries in of worden gerookt, waarna ze langer bewaard kunnen worden. De vissers zelf waren aan het hengelen met vis die ze gekregen hadden. Deze vis kost eigenlijk wel een hoop geld als je het zo op de markt gaat halen, maar ze waren niet meer goed genoeg voor verkoop. Als ze niet meer zo vers zijn, komen ze niet op de markt terecht en dan kan je er meer dan uitstekend mee gaan hengelen. Ik ben de naam van de vissoorten vergeten, maar ik laat het jullie wel weten als ik er weer op kom. Over de brug reiden of wandelen, moet je echt eens gedaan hebben als het donker is. Alle lichtjes van de stad, en het licht van de olieraffinaderij iets verderop, doen Paramaribo schitteren. Overdag zie je meer smog of mist, hoe je het ook wil noemen en je kan tijdens de vakantieperiode en Su heel veel vliegers zien rondzweven. Verder heb je een goed overzicht over de stad en de haven. We de moeite om daarvoor even de brug over te gaan. HengelenOp Saramacca hengelen, kan ik van mijn to do list schrappen. Met behulp van een bamboestok, een vislijn, een dobber, een haak en pieren konden we starten aan een namiddagje hengelen. In de namiddag gaan hengelen was niet zo een goed idee. Wet was heet en de grote vissen wouden niet echt aan het aas komen proeven. Kleine visjes daarentegen kwamen maar al te graag het aas wegvreten zonder ook maar 1 keer te blijven hangen. 1 vis hebben we gevangen, Allé ja, we --> ik dus niet. Volgende keer toch beter wat vroeger dat bed uit komen. Domburg WaterkantBehalve waterkant in Paramaribo heb je ook nog een waterkant in Domburg. het ligt op 40 minuten reiden van elkaar. Domburg is een plaats die nog in opbouw is. Er zijn eet en drankkraampjes, maar deze blijven nog niet zo heel laat open. (max tot 24 uur dacht ik.) Er is veel minder volk en toiletten zijn er ook niet als de restaurantjes dicht zijn. Domburg licht eigenlijk op een weg waar heel veel reiken een huis hebben. Echte kastelen zijn er te bewonderen (nauw ja, laten we zeggen villa's die erg beveilig zijn ). Het is er rustig (toen wij gingen), maar echt de moeite om zo ver te reiden vond ik het eigenlijk niet. Wij waren natuurlijk wel 's avonds geweest, overdag het ik het er niet gezien. Laatste dagen in Sude laatste dagen zijn echt de moeilijkste. Altijd dat afscheid nemen van ieder en dan nog van die melige muziek op de radio, ..., ja die traantjes waren er weer. Zal ik eigenlijk Su eens kunnen verlaten zonder tranen??? De ochtend van de laatste dag ging ik nog even op kantoor langs om te zien of de boeken er al waren. Deze waren er niet, maar lagen blijkbaar bij de post. We gingen ze nog snel halen en konden ze dan nog op tijd bij VVOB afleveren. Daar zou de directeur van de school ze later dan gaan ophalen. Wel de laatste dag gingen we terug naar de pier van blauwgrond. We ontmoeten er een paar mensen die er een trip wouden doen naar een plantage aan de overkant van de rivier. Na even praten gingen zij verder en bleven wij in de zon genieten van het stijgende water. Ik met mijn voeten in het water, nu en dan natgemaakt door een golfje tegen mijn zij, genoot echt van de zon. Ik zou er uren kunnen liggen en nadenken of wegdromen. Voor Migiel was het echter te warm, waardoor we net wat sneller in de schaduw gingen zitten. Een koude Parbo (-2°C) (radler) doet echt goed in dit weer. Om 19u werd ik eerst verwacht op de luchthaven. Gelukkig kreeg ik een berichtje dat de vlucht vertraagd was. Zo kon ik nog een uurtje langer bij die knapperd van me blijven. Bagage afgeven en door de douane lopen en dan is het verhaaltje afgelopen. Of toch bijna, nog even de winkeltjes van de luchthaven aflopen en dan op een 8 uur lange vlucht naar Nederland. En ja in Nederland stond Iris me al op te wachten. Meten mocht ik mijn verhaal al doen en had ik iemand die me begreep rond me. 's avonds kwam mn broertje me dan halen bij Iris thuis. En dan moest ik weer naar huis om te beginnen aan de voorbereidingen van school. |
Nina Van BruwaeneOp mijn blog kun je alles volgen over mijn avonturen in het buitenland. Vooral alles wat met Suriname te maken heeft. Archives
October 2017
Categories |