Ik ben nog steeds niet heel vertrouwd met het leven op school in Suriname. Het laatste jaar ben ik echter nog wel enkele dingen meer te weten gekomen over scholen en leerkrachten in Suriname.
In het binnenland is er een tekort aan leerkrachten. Studenten die na hun afstuderen als leerkracht werk zoeken, verkiezen de stad vaak boven het platte land. Ze studeerden allen in de stad en hebben zich aangepast aan het leven in de stad waar je bijna alles hebt. Niet elke jonge leerkracht kiest dan ook om terug te gaan naar het binnenland.
De staat heeft daarom gezorgd dat het leven voor een leerkracht in het binnenland iets verandert. Vooral diep in het binnenland, waar je niet zo snel raakt, daar hebben de leerkrachten woningen met Wifi en elektriciteit. Het zijn meestal kangoeroe woningen waar de leerkracht het hele jaar mag wonen. De huizen liggen naast de school (of in de buurt. En elk heeft een eigen kostgrondje om er groeten en fruit op te telen. De huizen zien er langs buiten tamelijk modern uit, meer niet zo groot. Leerkrachten die in het binnenland wensen les te geven kunnen er dan ook voor kiezen om hun hele gezin mee te nemen naar dit huis of allen daar te wonen.
Op deze manier gingen al veel meer leerkrachten naar het binnenland om er te werken, want dan hoefden ze niet zo veel in luxe te beperken en moeten ze niet zo lang reizen om bij de school te komen.
Een andere drempel was de taal. Vele mensen uit het binnenland konden vroeger alleen maar Saramaccaans spreken. Niet iedereen beheerst deze taal, waardoor bepaalde leerkrachten besloten om niet in het binnenland les te gaan geven. Nu zijn er steeds meer mensen die meerdere talen spreken. En gelukkig waren er nog steeds leerkrachten die ervoor kozen om toch naar het binnenland te trekken, want nu kunnen alle kinderen een basis aan Nederland en is het niveau van opleiding steeds beter.
Zoals ik heb gehoord, konden mensen vroeger zonder een leerkrachten diploma les geven in de lagere school. Nu heeft men meer dan enkel een secundair diploma nodig om te mogen les geven.
Leerkrachten in het binnenland zijn ook meer betaald dan leerkrachten in de stad. Op deze manier wordt het lesgeven in het binnenland weer een stuk intressanter.
De staat zorgde er eveneens voor dat leerkrachten vanuit de stad vlotter kunnen pendelen vanuit de stad naar het binnenland. Zo zijn er voor goed bereikbare scholen bussen die de leerkrachten op en af vervoeren van de school naar de stad. Als plaatsen verder liggen dan een uur reiden, kwamen er huisjes. Het is niet zo simpel om telkens met de bus op en af te gaan. Dit heb ik zelf mogen ervaren tijdens mijn stage. De bussen hebben vaker vertraging als het hart regent. Ook moet je vroeg op (5 uur en sommige nog vroeger).
De scholen in het binneland krijgen wel vaker materialen van het buitenland. Zo bezocht ik onlangs in Jaw Jaw nog een school, waar banken stonden die geschonken waren van een school uit Nederland. Soms krijgt men nieuw materiaal, maar vaak zijn het ook de oude schoolbanken van hier die men daarheen stuurt.
Ik merkte wel op dat klaslokalen vaak overbevolkt zijn, wat het lesgeven er niet echt op verbeterd. Toch kan je zien dat de leerkrachten hun klassen goed in de hand hebben. Ook al is het nog niet helemaal zaols wij het zouden aanpakken, toch krijgen leerlingen een opleiding die hen goed van pas kan komen in het latere leven.
Ik vind dat leerkrachten in Suriname een dikke pluim verdienen. Het is niet makkelijk om met weinig materiaal veel te doen. Het lesgeven is er niet zo makkelijk. Zij hebben er ook kinderen zoals wij in de klas hebben, maar zij hebben niet de middelen als wij.