Ja, telkens wanneer ik even de tijd heb, probeer ik de website meer uit te breiden.
Volop in de maak dus en nog lang niet klaar. Ik wil op de site ook graag nog stageplaatsen vermelden en studentenhuizen en zo, maar daarvoor moet ik dus nog de eigenaars en personen/bedrijven contacteren die stage's aanbieden en zo. Nee op de website ze ik liever niet te veel dat ik voordien niet vraag. Is net als een foto op Facebook, je hebt ook niet graag dat iemand een foto van je post waar je niet goed op staat, dit effect wil ik dan ook voorkomen door gewoon even na te vragen. (Zo veel extra werk, maar loont wel) Ps: tips en tricks zijn welkom!!!
0 Comments
Het deed raar om weer thuis te komen. Mijn ouders, groot'ouders en zus en broer hadden me allemaal gemist. Vooral mijn mama had tranen in haar ogen als ze mij terugzag.
Ik had hun tijdens mijn stage niet gemist. Het was zo druk geweest en er waren zoveel mensen om me heen geweest waar ik mijn verhaal aan kon doen. Nee ik had België eigenlijk helemaal niet gemist. Wel was ik blij om iedereen terug te zien. De eerste avonden thuis waren heel moeilijk. Het leek zo stil en zo anders. Terwijl ik anders met 8 andere studenten kon spreken over de dag, zat ik nu alleen op mijn kamer. Mijn broer en zus waren niet thuis en mijn ouders zaten zoals elke avond eerst nog wat TV te kijken voor ze zouden gaan slapen. Het leek zo leeg. Ik miste Suriname heel erg hard en ik heb dan ook gehuild. De vermoeidheid en de stilte de eerste week waren echte dooddoeners. Wanneer ik maandag na mijn reis (3 dagen na terugkomst) weer naar school moest, was het ook echt moeilijk om over Suriname te spreken, zonder dat ik in tranen uitbarstte. De eerste week sprak ik nog heel veel met de mensen in Suriname. Dit deed het gemis een beetje dempen. Ook belde ik heel vaak met mijn beste vriendin in SU,. Ik heb heel veel gehad aan die gesprekken. Ze hadden mij wel gewaarschuwd voor de omgekeerde cultuurshock, maar toch was de aanpassing moeilijk. Ik ergerde me aan de manier waarop ze thuis spraken en mij aan het opjagen waren. Ik ergerde mij aan de stres die iedereen probeert over te dragen op je. Ik ergerde mij zelfs aan mijn allerliefste hondje. Gelukkig blijft dit niet duren, na drie weken was ik weer wat aangepast en nu ben ik al bijna weer helemaal in mijn oude doen. Toch zal ik nooit meer dezelfde zijn. Ik kan nu echt niet meer tegen racistische uitspraken en ik ga er vaak tegenin. Ik weet dat niet iedereen het zal begrijpen, maar ik ben wel fijn dat er mensen zijn zoals mij, die ook naar het buitenland gingen. Zij begrijpen mij als ik over mijn ervaringen spreek. Het is dan ook leuk als je over die ervaringen met anderen kan spreken. 3 weken na Su moest ik met school ook op cultuurstage naar Rome. Nog maar thuis en al weer weg. Jammer genoeg had ik het gevoel er niet zoveel meer te leren. Het was wel heel fijn en je leert altijd iets. Rome is een mooie stad, meer ik kon niet stoppen met aan Suriname denken, waardoor de ervaring voor mij niet het zelfde was als voor vele andere studenten. Ik moet nog steeds beginnen aan mijn fotoboek en ook nog aan een filmpje, maar als het af is komt het filmpje ook op de site. Momenteel moet ik mijn jaar afwerken. Nog examens en nog 2 voorstellingen en dan ben ik er vanaf. Dan kan het echte leven beginnen. Het contact met Suriname stopt niet, maar verwatert wel. Ik vindt het altijd leuk om te blijven zien wat er ginds gebeurt. ps: sorry voor eventuele schrijffouten. (Ook voor nalezen was er nog niet veel tijd.) |
Nina Van BruwaeneOp mijn blog kun je alles volgen over mijn avonturen in het buitenland. Vooral alles wat met Suriname te maken heeft. Archives
October 2017
Categories |