Wat een hel van een werkje heb ik me nu weer opgezadeld. Als je langer dan 90 dagen in Su verblijft moet je een MKV aanvragen (als Belg toch.) AL die papieren dat je nodig hebt en dan nog vooral moeten ze allemaal gelegaliseerd worden. Een tip, bijf maar 3 maanden of zorg dat je ruim op voorhand begint met aanvragen. Begin 5 maanden voor vertrek al kijken naar de formulieren die je nodig hebt, want doe je geen stage, werk of verblijf bij een of andere overheidsinstelling, dan duurt de aanvraag minstens 3 maanden.
0 Comments
Ja mensen, ik was weer eens in Suriname.
Eerst dacht ik echt zou ik het nog wel leuk vinden om een 4 de keer naar Suriname te gaan? Heeft Suriname mijn nog wel wat te bieden? Wel ja, het was fijn, vooral ook het goede gezelschap en nog een trip die ik niet had gedaan. Dit was een trip waarbij ik het langste in de auto moest zitten wel 8 uren. We reden aan witagron voorbij. Dit keer moesten we niet in de boot overstappen, maar reden we over de brug verder. Op vijf kilometer van Blanche Marie was de weg volledig onder water gelopen. We konden er gewoon niet langs met het busje. Daarom zouden we in plaats op Apoera slapen. Dit is een indianen dorp met haven. Het had veel geregend en de weg was nog maar net geschaafd, dus het was spekglad op bepaalde delen van de weg. Door deze regen zagen we verschillende dieren op straat. Den denk ik vooral aan aapjes, slangen en zelfs een schildpad. De volgende dag zouden we het water door lopen en dan te voet tot aan Blanche Marie lopen vanaf de plaats waar de weg onder water lag. We reden dus terug naar de binnen weg naar de waterval toe. We zagen weer verschillende dieren de weg oversteken. De leukste was een miereneter. Uiteindelijk kwamen we op de plaats aan vanaf waar we zouden lopen. Schoenen uit en stappen door het water. Wouw het water was in 1 nacht tijd een halve meter gezakt. Gewoon super, want dit betekende dat de bus door het water zou kunnen reiden. Zo'n 70 cm water is te doen voor de bus. Aangekomen bij onze prachtige en grote hut, kon ik eerst heel wat foto's schieten, daarna gingen we ook vissen. Die dag had ik niets gevangen, in tegendeel ik bleef met de hengel hangen en maakte zelf de hengel stuk. Wat een ramp! Een van de jongens ving een grote piranha. Kenny maakte die 's avonds dan ook klaar. Een deel van de vis ging opnieuw aan de haak en diende als aas. De lijnen zouden we de volgende dag ophalen. Die ochtend vingen we een enorme vis, wel 1 meter lang. Alleen stond ik net achter Ronny (onze gids), wat er voor zorgde dat hij niet de plaats had om de vis deftig op het droge te krijgen en deze de haak afgleed en terug het water in spartelde. Wat voelde ik me schuldig. Net op Ronny zijn verjaardag, vangt hij een enorme vis en door mijn schuld gaat die vis terug het water in. Wat voelde ik me schuldig. Eerst die hengen stuk, daarna die vis en op Witagron had ik ook al het verkeerde bakje eten genomen. Wel ik voelde me echt heel de trip schuldig. heel mn mood down. Gelukkig was de trip de moeite en blijven ook de mooie herinneringen na. (Ondertussen ken ik mijn onhandige zelf al een beetje en moet ik er leren mee leven dat niet alles altijd goed loopt. Ik val al genoeg op zo, dus hou ik me beter wat koest. "Moeilijk maar ja, het proberen waard.") De tweede dag gingen we naar de waterval kijken. Prachtig, ja kan er gewoon lang blijven kijken zonder het moet te raken. Wij hadden echt geluk. Door al die regen de laatste weken stond het water enorm hoog en de waterval was een en al spektakel. Ook de tweede dag gingen we nog hengelen. Dit keer had ik mijn eigen hengel. Een takje met een fijn visdraad met haak er aan. En je zou denken je gaat nooit iets vangen, doch heb ik met wat bloemdeeg 2 visjes gevangen. Kleine, en veel kan je er niet mee. Zelfs te klein voor aas, maar ik heb ze wel gevangen. Dikke duim voor mij. Eigo weer wat opgekrikt. We maakten 'S avonds rond 4:30 uur nog een wandeling over de weg. We zagen toen enkele apen een vogels, maar niet zo veel.Moest die ene auto niet langs gereden zijn, dan hadden we misschien meer geluk gehad. We mochten ook even aan een liaan slingeren. Het kind in mij -welk ik nog steeds ben ma ja- kwam meteen weer boven. Deze trip leerde ik weer een hoop bij, vooral over het verleden van su. Over de achteruit- en de vooruitgang. Het ergste vind ik dat je langs de weg heel veel goud-delfplaatsen langs rijd. Op deze plaatsen zijn alle bomen af. Als je weet dat het lang duur voor deze bomen terug staan, kan het wel even pijn doen om het te zien. In Europa is men op het vlak van bos en bomen niet echt prima bezig, oerbossen verdwijnen en nieuwe worden wel aangeplant, maar dit is het zelfde niet; Als ze nu ook nog in Su het oerwoud weghalen, waar kan je dan nog oerbossen terugvinden. Iets om even bij stil te staan. Ok maar verder nu. Nadat we heel het terrein van Blanche Marie hadden kunnen ontdekken, gingen we terug richting de stad. Dit keer stopten we vaker met de bus voor een plaspauze. Gelukkig want misselijk was ik wel een beetje van de vermoeidheid die wat kwam opzetten (te weinig slaap), Gelukkig had ik de hele achterbank om te liggen en dan sliep ik ook de helft van de tijd -Of toch ik had mijn ogen dicht-. De jonge mannen aan hun hotel afgezet, gingen wij verder om de bus weg te brengen. Wel een maand weg naar het buitenland, terwijl je in Juni weer examens heb is heel mooi, maar niet altijd even verstandig als je geen herexamens wil.
Ok, ja ik had mijn huiswerk mee naar Suriname, en ik heb er ook een deel van mijn taken gemaakt, maar 18 op 20 zal ik dit jaar wel niet hebben. Nadelen van reizen tijdens het schooljaar is dat je alles een beetje op de lange baan schuift en dat je meer stress hebt tijdens de examens. Het voordeel is dat je dan een paar stempels bij hebt op je paspoort, je hebt een deel van de wereld gezien en je blik is weer wat ruimer geworden. Misschien de volgende keer de tijd tot 3 weken beperken, dan had ik nu een week meer gestudeerd voor het examen van vandaag. Maar het komt goed, "hoop ik". A negative mind will never give you a positive life. Du we gaan positief blijven en hopen op de helft. Nog een quote voor jullie: Love the life you have, and you'll live the life you love. Voor zij die interesse hebben in de reis via Frans-Guyana naar Suriname en terug, wel mensen het is niet zo leuk als je zou denken.
Gelukkig waren dit keer de barricades verdwenen, waardoor ik niet op woensdag al moest vertrekken, maar gewoon donderdag ochtend de stad uit mocht. Woensdag laat kreeg ik een bericht in het Frans dat de vlucht was aangepast. Ik had het niet zo goed begrepen, maar haalde er uit dat we zouden omvliegen via Martinique, ik lag al in bed om te gaan slapen, dus veel tijd had ik er niet aan besteed. De volgende ochtend las ik het bericht nog een stuk of vier keer. Blijkbaar zouden we niet alleen omvliegen via Martinique, maar was de vlucht ook een uur vroeger dan gepland. Ik zou me dus maar beter haasten richting de luchthaven. Snel omgekleed, laatste ingepakt en in de auto gesprongen, reden we richting Albina naar de douanepost. Even afscheid nemen en dan moest ik al het water over naar de grenspost van Frans-Guyana. De bootsman hielp me tot aan de grenspost en daarna zette hij me in een taxi die meteen zou vertrekken. Of toch dat was het plan, maar nee! Het mocht niet zijn. De taxi vertrok niet meteen, hij wachtte tot hij helemaal vol zat. Gelukkig hield die er net nog rekening mee dat ik mijn vlucht niet mocht missen. Om 12 uur vertrok hij in Sint-Laurant (wat wil zeggen dat ik er 3 uur in een taxi heb zitten wachten tot er andere mensen kwamen). Nog drie anderen waren in het busje aan het wachten om richting cayenne te gaan. De bus zat dus nog niet vol, maar ik moest echt door, dus zette de buschauffeur ons in een kleinere auto richting Cayenne. De andere 3 mensen moesten iets vroeger uitstappen dan ik, dus ze betaalden net wat minder en moesten eerst gedropt worden. Ik alleen maar stressen en net 10 minuutjes voor de sluiting van de bagage drop off kwam ik aan op de luchthaven. (Tip: wil je echt op tijd zijn op de luchthaven en niet stressen tijdens de rit, zeg dan tegen je taxi niet het uur dat je vertrekt, maar dat je er 2 uur voor vertrek moet zijn want je bent nog niet ingecheckt en zo. Dan vertrekt de taxi vroeger en heb je meer tijd op de luchthaven. Op deze manier heb je minder kans dat je te laat aan komt.) Nu de vlucht later in Parijs zou zijn, zou ik ook de flexibus naar Lille niet meer halen. Deze werd dus maar afgezegd en de rest zou ik wel zien in Parijs. Twee uren vliegen naar Fort du Frans, met alleen maar slokje water. Meer dan twee pistolets met lever had ik nog niet gegeten die dag, dus ik had wel een beetje honger. Gelukkig had ik nog twee kleine appeltjes op zak die ik dan maar naar binnen speelde. Daarna bleven we nog meer dan een uur staan op Martinique. We hadden dus en uur vertraging bovenop de twee uur extra vliegtijd en we waren nog een half uur later in Frans-Guyana vertrokken ook. Na 5 uren op het vliegtuig kregen we iets te eten. Wat jammer dat de broodjes niet meer vers waren, die werden anders altijd warm en krokant geserveerd, nu warren ze koud en zacht. Ook het eten was al wat meer uitgedroogd dan anders, maar ja ik had honger, dus at ik wat ik kreeg. Gelukkig was er voldoende te drinken. Ik zat in in de middelste rij van het vliegtuig tussen twee andere mensen in, en die stoel was zo oncomfortabel dat slapen al helemaal niet lukte. Ik had misschien een uurtje mijn ogen dicht gehad en 3 films uitgekeken, tot we eindelijk de landing begonnen in te zetten. Ik keek nog alle trailers van de ander films en dan stonden we een beetje later veilig op de grond. Meteen mijn gsm uit vliegtuigstand halen en dan zeker 4 gemiste oproepen en 10 nieuwe berichten. Ja ze waren al in paniek. Zou je anders als je normaal om 7 uur zou landen en nu pas om 10:30 aan komt. Ik had het ze dan wel voordien laten weten via sms maar die waren niet aangekomen, dus ja mams helemaal in paniek, terwijl ik haar duidelijk had laten weten dat ze zich helemaal geen zorgen om mij hoeft te maken. Even later had ik al mijn bagage in mijn handen en stond ik op de bus richting een metrostation die mij naar het Noord-station zou leiden. Tegen 11 uur 30 stond ik op Noord-station om even te kijken of er nog een trein reed. Jep, nog 10 minuten en hij zou vertrekken. Haasten dus maar. Maar het mocht niet zijn. Een 'carte de jeune' is niet hetzelfde als een studentenkaart, dus ik mocht de trein niet op met het ticket die ik had gekocht. Ik moest da kaart gaan wisselen en ondertussen zou de trein vertrekken. Ik naar de infobalie gaan vragen of ze mij kunnen helpen. En ja alles in het Frans. De mevrouw zegt me hier achter bij die standjes kun je je ticket omwisselen, dus ik naar de achterkant van haar huisje en daar staan alleen maar machines. Dus even zoeken en daar stond het ruil je ticket of vorder terug. Terugvorderen dan maar. Klik en klik en de machine slikt mijn ticket in zonder enig bewijs dat ik het heb afgegeven en zonder geld terug te zien. De dag was al niet erg genoeg. Dan maar iemand van de veiligheid aanspreken om mij te helpen. "Er komt je zo meteen iemand helpen mevrouw, wacht bij de machine". Ik daar tien minuten staan wachten en geen hulp te zien. Dan maar foto's nemen van de machine, het nummer en de melding op het scherm. Weer naar de infobalie en daar komt die mevrouw me te vertellen dat ik niet bij de machines moest zijn maar bij de loketten en dat ze meteen hulp zou vragen om mijn ticket terug te halen. Gelukkig weer 10 minuten later had ik het ticket terug van een vriendelijke heer die machine numero 48 opende en daar mijn ticket weer kon uithalen. Nu naar de loketten lopen en daar zien dat er een ellenlange rij staat. Pfffffff, een uur in de rei, mij gemoedstoestand helemaal niet oké en dan eindelijk aan het loket. Dag mevrouw (in het Frans weliswaar), kan u mij helpen met dit ticket, het werkt niet. Zij aan mij uitleggen wat een jongeren kaart is en dat studenten kaarten daar niet werken en dat ze mijn ticket niet kan terugbetalen. Pfff, de tijd is verstreken dus je kunt het ticket niet annuleren, ja hallo!!! Als je niet mag instappen, dan kun je er toch niet aan doen dat je ticket verstrijkt voor je aan de loketten komt? Oké 5 euro kwijt en 19 euro extra betalen om een ticket zonder zitplaats te krijgen in de eerst volgende trein richting Lille. Geloof het of niet maar die van 14u45 was al weg, dus de eerstvolgende was pas om 15:45. Weer een uur wachten op het perron, maar toch effen eerst mijn maag vullen met een broodje kip. Die smaakte me helemaal niet, maar het knorren was ten minste weg. Eindelijk op de trein en helemaal geen zin meer om nog een trein vanuit Lille naar Poperinge te zoeken die vier uur onderweg zou zijn, had ik het geluk dat mijn bezorgde en zo lieve moeder tijd had om me op te pikken in Lille. Wat was ik blij om in de auto te zitten. Daarna mocht ik nog heel het verhaal gaan vertellen bij oma en niet veel was ik thuis. Depri voor het feit dat het volgende week al weer les was en ik weer zo lang zou moeten in België zijn om mijn lessen te leren. (diepe zucht.) Nu ja, alles uitpakken en bed in. Moest het niet aan mijn zusje gelegen hebben lag ik om 21 uur al in mijn bed, maar uiteindelijk was het dan toch 24 uur. Uitslapen zou ik. Zaterdag (want ja ik was pas vrijdag in Parijs) om 11 uur op en om 19 uur al aan het werk in de Resto om te kunnen sparen voor het volgende ticket. Ook zondag en maandag was ik aan het werk in het restaurant, dinsdag school en nu tussen het huiswerk in even bloggen. Maar ik kijk al uit naar de volgende reis. Ja je hoort het goed de volgende over 55 dagen om precies te zijn. Ik weet waarvoor ik werk ;p Na het uitgaan was was het al meteen tijd om koffers in te pakken en te vertrekken richting Atjoni. De bus kwam me oppikken recht voor de deur, waarna we meteen de anderen gingen ophalen een beetje verderop. Nadat we de andere 3 studenten en 1 toerist hadden opgepikt, reden we verder richting Atjoni. De eerste stop maakten we tussendoor, op ongeveer een uurtje reiden van het centrum van Paramaribo. Sanitair-ontspannen en met lunch opzak konden we verder reiden richting de laatste tussenstop. In Atjoni konden we genieten in de schaduw onder een boom of in de auto met airco. De meeste verkozen de airco boven de schaduw, wat wel begrijpbaar is als je er ook een comfortabele zetels hebt om in te slapen. Even later was de boot geladen en konden we gezellig varen richting Jaw Jaw. Nog maar net uit de boot of we konden al aan tafel, we kregen een heerlijke bami met kip of gebakken cassave met vis. Daarna hadden we de tijd om onze kamer in te palmen, om te zwemmen, zonnen of slapen. Vele waren nog moe van het uitgaan (ik ook) waardoor slapen toch wel hoog aangeschreven stond. Na een heerlijk verfrissende plons kregen we al een lekkere avond maaltijd met veel groenten, kip en rijst. Na nog wat genieten van de natuurlijke massage in de Sula, ging iedereen al snel richting bed toe. Ik bleef nog wat kletsen en verkoos dan om lekker in de hangmat te gaan liggen tot de ochtendzon me kwam wekken. Geen haan die kraait, maar wel alle vogels en inwoners van heel het dorp die een rustige waas van geluiden creëren. Dit was dan ook mijn wekker de komende dagen. Even in het water plonsen, klaarmaken voor de dag een aanschuiven aan de lange tafel voor het ontbijt. Al weer kregen we veel lekkers. Eitjes, worstjes, kaas, groenten en broodjes. Lekker! (Er was ook choco en pindakaas en zo, maar dat schuif je snel langs de kant als je er een omelet voor in de plaats krijgt.) Eerst gingen we het dorp verkennen. In de ochtend zon is het nog lekker "fris"en aangenaam wandelen naar de achterkant van het dorp. Daar stonden de ziekenpost en school. In de school waren vele Europese banken en stoelen te zien, want de scholen in het binnenland van Suriname worden gesponsord van alle kanten. Onze oude stoelen stonden er vast ook bij. Wie een job zoekt als leerkracht, die heeft er zeker werk. Je krijgt en woning en basisvoorzieningen, maar je leeft ook echt basis. Weinigen verkiezen in het binnenland te gaan les geven, waardoor een groot leerkrachten te kort is daar. Op de terugweg zagen we verschillende kostgrondjes. Enkele met cassave en pinda. Weet je nog dat ik eerder vertelde de pinda onder de grond groeit en niet aan een boom. Wel ook nu kreeg ik deze uitleg te horen. Verder ging het nog over de ziekenpost, de manier van bouwen en statussen en zo. Wist je dat: Een man zijn status er afhangt van de gevel van het huisje dat hij bouwt voor zijn vrouw. Hoe mooier de voorgevel (hoe beter en unieker gebouwd), hoe hoger de status. Bij vrouwen hangt het af van hoe mooi hun keuken is. Hoe mooier hun pannen hangen en blinken en zo hoe hoger hun status. (Al dat de manier van status behalen de laatste jaren, wat aan het veranderen is, speelt het ook nog in dit dorp een rol.) Op weg terug konden we enkele vrouwen aan het werk zien. Ze waren bittere cassave aan het raspen en het sap ervan aan het uitpersen. Ze zouden hier dan cassavebrood van maken, een beetje later op de dag. We mochten wel kijken hoe ze het werk deden, maar foto's maken en de pap aanraken, dat mocht niet. (Dit brengt ongeluk, of toch dat vinden ze niet prettig.) Na de dorpswandeling gingen we nog even zwemmen en ik ging even in de keuken helpen. Kijken hoe Kenny kookt is echt interessant, zo leer ik nog wat bij. Even later mocht ik alles op tafel plaatsen en iedereen laten weten dat ze mochten komen eten. Ik had het nog niet uitgesproken of iedereen zat al flink met zijn (of haar) voetjes onder de tafel. Na de afwas hadden we nog net genoeg tijd om even op te frissen en ons klaar te maken voor de dorpswandeling in Gunsi. Rond 13 uur vertrokken richting het dorp Gunsi, waar we uitleg kregen over het dorp, de communicatiepadden en nog zoveel meer. Ook ging het over het geloof en de manier van offeren. Zo offeren de mensen bijvoorbeeld suikerrietsap om de goden gunstig te stellen. In het dorp was het opmerkelijk stil, slechts twee oudere dames zagen we er. De vorige keer zag ik er echt een heleboel mensen en kinderen. Ook Prins Kukcy was er niet, wat ik wel jammer vond. Ik had hem graag even gegroet. Nu ja we liepen verder via het communicatiepad naar Nieuw-Aurora. Langs het pad stonden vele Heliconia-planten. Deze planten zijn zowat het symbool van Suriname. Ze worden ook wel papegaaienbek-planten genoemd. Verder maakte Ronny nog een fluitje van bamboe, waar Linda dan ook plezierig op zat te blazen onderweg. Even later waren we al een het vliegveld van Nieuw-Aurora. Zelfs dit dorp was opmerkelijk stil. We dronken wat in een plaatselijk cafeetje en gingen even bij een houtsnijder langs om er te kijken of er geen leuk souvenirtje bij zaten. Om de hoek lag de boot al te blinken op het water, of was het water die schitterde in de zon? Alleszins waren we bij de boot, alleen de bootsmannen waren even zoek. Gelukkig wist Ronny waar ze zaten, dus even later draaide de motor al richting Jaw Jaw. Ik had Ronny eerde gevraagd of we even bij Tang Luku konden stoppen. En ja hoor dat mocht. We mochten zelf via het oversteekpand het eiland oversteken. Ik was dit keer echt even de gids, met al die korte verhaaltjes over wat ik er herkende. Jammer genoeg was er niemand op het eiland. Stilletjesaan dringt het door dat alle binnenlandbewoners misschien ook wel op vakantie gaan naar hun familie in de stad, het was dan ook paasvakantie voor iedereen in Suriname. Nu ja het eiland over, vaarden we verder tot Jaw Jaw, waar een maaltijd met gebakken vis, rijst, aardappelen, banaan, groenten en nog veel meer al klaar stond. We vroegen Ronny of we die avond een toetje mochten maken en jawel dat mocht. We hadden alleen geen bloem, gelukkig was dit wel in het dorp te koop. Niet veel later kwam een vrouw met een zakje bloem langs en we stonden al net zo snel in de keuken om pannenkoeken te bakken. De pannenkoeken zouden voor die avond zijn, dus plaatsten we ze met een bord erop aan de kant, zodat geen vliegen of insecten onze heerlijke pannenkoeken zouden aanraken. Na het bakken gingen we het water in. Rond 17 uur kwamen enkele meisjes (vrouwen) van het dorp onze haren vlechten. Zowel wij drie -de dames op deze trip- als ook Joris, kreken een nieuw kapsel ingevlochten. Mijn haren waren echt het strakste ingevlochten. Al dat ik mezelf helemaal niet mooi vind met ingevlochten haren, vond ik nu wel dat ze het heel goed hadden gedaan. ('S avonds voor de spiegel kon ik het echter toch niet laten om mijn haren weer los te maken, "want echt" ik sta helemaal niet met ingevlochten haren.) Na het haren vlechten keek ik weer even mee in de keuken. Ik mocht wat meehelpen en niet veel later stond de maaltijd al op tafel. De pannenkoeken nog niet vergeten lieten enkelen onder ons nog een gaatje vrij. En ja hoor, het toetje kwam meteen na de maaltijd. Ik kon echt niet méér eten, al dat lekkere eten ben ik niet gewoon, soms is het echt te veel. Maar toch een halve pannenkoek met de sinaasappelsaus van Joris, daar was nog net een plekje voor. (Bolrond zal ik worden!!!, maar ja dat zie ik dan wel weer als ik thuis voor de spiegel en op de balans ga staan, even nog vakantie.) Die avond bleef iedereen wat langer op. Een Borgoe met Sprite en enkele schotjes tequila zorgden voor nog wat extra sfeer en de lemmetjes in de buurt daar was ook veel om te doen. Wat hebben we gelachen die avond. Rond 1 uur zat iedereen onder de lakens. De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Ik mocht deze ochtend namelijk helpen met bakabana's maken. Iep nog maar een paar pannen in de keuken naast mijn kamer ritselden of ik was al klaar wakker. Daar was de kok, dus ik sprong de douche in en huppel daarna al snel de keuken binnen. Goede morgen!!! Verwonderd keek Kenny naar mijn haren, "Zijn die vlechtjes er nu al uit? Haha, Je bent hier vast voor de bakabana's?" Hihi, ja natuurlijk wat had je verwacht, niet veel later stond ik het deeg te klutsen met een vork, de bananen te draaien in het deeg en al laatste legde ik ze mooi te knetteren in de olie. Wat een caloriebom!!! En zo lekker met wat pittige pindasabel. Al weer hadden we een goed gevulde ontbijttafel, wat jammer genoeg de laatste zou zijn op deze "laatste" trip naar het binnenland. (Of toch de laatste trip voor deze reis) Die laatste ochtend vulden we met een bezoek aan het resort Isadou. Mooi om te zien, maar Jaw Jaw ziet er toch leuker uit om te verblijven. Daarna kregen we nog tijd om te zwemmen in de stroomversnelling van het eiland en rond 13 uur kregen we onze laatste maaltijd van de trip. (Al echt het laatst was het niet, want er waren er in de auto vele koekjes en chipjes, voor het geval er nog iemand honger zou hebben. (Haha, nog honger, Serieus? Na al die overheerlijke maaltijden met zoveel keuze? Nog honger? Nee hoor echt niet!!!) Na ja na deze trip plakten al die kilootjes die ik zo mooi kwijt gespeeld was er gezellig weer aan. Opnieuw beginnen dan maar. Na Voltzberg had ik net een dag of twee de tijd om nog eens huiswerk te maken. Al was het niet zo productief. Denken aan school wordt steeds moeilijker en ervoor werken lastiger. Echt mensen ik ben schoolmoe, maar ja toch ga ik me er moeten voor in zetten als ik er snel overal wil door zijn. Ik weet ondertussen dat mijn toekomst hoogstwaarschijnlijk niet voor een schoolbord zal zijn.
Als kind dacht ik er aan om in een hotel te gaan werken en zo, maar die droom verwaterde, omdat ik alleen voor kok leerde en niet veel meer dan steeds dezelfde gerechten klaarmaken en dan nog vooral in het gedeelte slagerij. Ik hield van het deel hotel en bakkerij, maar daar zag ik minder van. Nu heb ik veel geleerd door telkens te veranderen van school, maar de passie voor toerisme is er nog steeds. Wie weet, maar ik heb nog een jaar de tijd om te beslissen, misschien veranderd dit beeld weer als ik thuis even ben. Voor mensen die van plan zijn om net als mij hun huiswerk mee te nemen op reis, omdat er nu eenmaal veel werk is voor school. Wel voor mij heeft het geholpen om op een kantoor te gaan zitten tussen mensen die allemaal aan het werk zijn. Zo zit je in de werksfeer en niet in een vakantie stemming. Op deze manier ken je toch een beetje werken. Het helpt ook om in, een aircokamer te zitten, meer dan wel met alleen schoolboeken bij de hand en je camera en foto's zo ver mogelijk van je weg. Als je mensen hebt die je aansporen tot werken voor school dat helpt ook. Laat bijvoorbeeld je moeder na je werk controleren wat je allemaal hebt gedaan die dag, of gewoon eens je werk even laten nakijken geeft je ook een extra duwtje om toch door te werken. Als je een hele alleen maar maakt, maak dan twee taken. De ene in de voormiddag en de andere in de namiddag, en hou tussen door even een goed, actieve pauze. Het kan helpen om oortjes in je oren te stoppen, ook al speel je geen muziek af, toch zorgt het ervoor dat je minder bent afgeleid. Ook al denk je dat je die dag niet veel hebt gedaan, nadien zul je blij zijn als je toch al aan je taken bent begonnen. Ben je ook een blogger? Hou het bloggen best voor de avonduren, op deze manier vul je je tijd nuttig in. Ja ik weet het ik ben al eens naar Raleighvallen geweest, maar toch, het was de mooiste trip van allemaal, dus waarom geen tweede keer daarheen? Dit keer had ik da kans om bij de berg te slapen en zowel zonsondergang en zonsopgang te gaan bekijken. Al om 7 uur werd iedereen opgehaald met de bus van All Suriname tours. Dit keer kregen we Ronny als gids en Kenny als kok mee. Twee hele toffe mensen, waar je zeker eens mee op trip moet gaan. Kenny is echt een goede kok. Hij kookt niet alleen maar bami en nasi, nee, we kregen ook pasta, aardappelpuree, aardappel salade, BBQ en en noem maar op. Het beste van alles is dat we ook heel veel groeten en fruit kregen. Verder vond hij het niet erg als ik in de keuken mee stond te neuzen, ik mocht zelfs helpen. De eerste dag zaten we enkele uren in de bus. Met een goed deunde op de achtergrond en een stop of 2-3 duurt het reizen toch niet iets minder lang. Anderen verkozen om de busrit als slapend door te brengen, dan vliegt de tijd natuurlijk ook veel sneller. Aangekomen bij de boot, hadden we nog tijd voor een plaspauze. Even de benen strekken en daarna de boot inladen. Al het eten, water en gas ging ook mee de boot in. Volgeladen konden we aan de ongeveer 3 uur durende vaartocht beginnen. Al zonnend met een zomers muziekje op de achtergrond, konden we ons wel vermaken de tijd op de boot. Eindelijk kwamen we aan, en de Raleighvallen waren bijna niet zichtbaar. Het water stond echt hoog. We konden tot aan de voordeur varen, zodat we alles veel minder ver moesten sleuren. Meteen begon Kenny te koken. We hingen onze hangmatten op, en daarna konden we gaan zwemmen (na de uitleg van onze gids). 'S avonds kregen we echt iets lekkers, aardappelsalade, met kool en wortel, gebakken amsoi en heerlijke gebakken kip. 'S avonds was er kampvuur, maar iedereen ging tamelijk vroeg de lakens onder. Nou ja niet zo erg, de dag erna zouden we toch op tijd opstaan. De volgende ochtend kregen we een uitgebreid ontbijt. Koffie, thee, brood, kaas, ei, groeten, gebakken worstjes, chocopasta, pindakaas, jam en fruit; heerlijk! Die ochtend zouden we normaal naar de moedervallen lopen, maar ik had die als eens eerder gezien, en mits het water nu echt hoog stond, zou er niet zo veel te zien zijn, in vergelijking met de eerste keer dat ik er was. Ik besloot dan maar in het kamp te blijven. Ik mocht Kenny helpen met koken, de tafel dekken en zo. Het was fijn om mee te volgen in de keuken, dan leer ik nog eens iets bij. Daarna maakte ik mijn tas voor die avond al klaar. Om 1 uur kregen we lekkers en daarna rond 14 uur vertrokken we richting Voltzberg. Enkele uren later stonden we al boven op de berg. Met grappige, interessante weetjes, heel veel apen en andere dieren onderweg, kon ik me wel amuseren tijdens de wandeling. Ik zag zelf een tapir (ik liep voorop, dus hij schrok weg van mij en ik van hem.) Als eerste stond ik op de top, daar liet ik mijn tas achter en rustte ik even uit. De anderen kwamen maar niet af. Ronny en Eef stonden wel al op het platform niet iets onder te top te wachten. Ik liep terug naar beneden en hielp ik nog een tas omhoog showen met anderen die even uitrusten onderweg. Die avond zagen we een mooie zonsondergang, daarna een mooie sterrenhemel en 's ochtend de zonsopgang. Het was wel wat bewolkt, maar toch bleef het mooi. De vele dieren kon je horen wakker worden en de brulapen deden ook hun best. Na het ontbijt met warme, verse koffie, liepen we de berg af. Beneden aangekomen rustten we even uit, en konden we genieten van een groep voorbijtrekkende doodskop- en kapucijnaapjes. De terugweg vond ik lastiger dan de heenweg, ook al was het berg af, koeler en hadden we een lichtere rugtas, toch was het lastiger. Gelukkig konden we op het einde even opfrissen in de waterval langs de weg. Daarna stonden we al snel met de boot terug in het basiskamp, waar de heerlijke maaltijd al stond te dampen. Met water in de mond, zetten we onze tanden in de kip en genoten we van de frisse groentjes. Buikje gevuld, kregen we de tijd om nog wat te gaan zwemmen, wandelen of luieren in de hangmat. Daarna gingen we vogels spotten op het vliegveld en konden we terug genieten van een prachtige zonsondergang. Opnieuw kregen we een maaltijd om de vingers bij af te likken. Ja die kilootjes die ik voordien zo mooi kwijt gespeeld had, die plakken er zo weer aan. 's Avonds nog een drankje en chipje bij het kampvuur en dan heerlijk slapen in de hangmat. De volgende ochtend vertrokken we na het ontbijt richting Paramaribo. Weer een mooie tijd gehad en de avond afgesloten met een super lekkere cocktail bij Garden (naast het vat). Vrijdag had ik nog even de tijd om mijn huiswerk even af te werken voor ik op toer vertrok naar Bronsberg. Rond 15 uur vertrokken we al richting Stone-island.Hier sliepen we de eerste avond in hangmatten dicht bij de rivier. We hadden alleen maar de pech dat een van de andere gidsen onder hetzelfde dak sliep. Het was net of die nacht een heel bos gekapt werd. Ik kreeg geen oog dicht, tot ik er aan dacht om even in de kamer te gaan liggen waar we ons gingen omkleden. Daar stond ook een bed die we mochten gebruiken. Na nog een uurtje of 3 slaap ging ik kijken naar de zonsopgang en nam ik nog een duik in het water. Na het ontbijt, plooiden we onze hangmatten op en vertrokken we richting de Berg. Met een sapje, snackjes en een super toffe gids vertrokken we over de rode hobbelwegen de berg op. Het had geregend, dus het was echt glad. Soms zat ik echt even te denken, laat hier maar niets gebeuren. Gelukkig hadden we Ronny als onze ervaren chauffeur. Hij kan ieder busjes de berg op krijgen. Onderweg mocht ik even filmen met de speciale camera, jammer genoeg, drukte ik ergens een verkeerd knopje, waardoor net het moeilijkste deel niet gefilmd was. Gelukkig hadden we de terugweg ook nog de kans om het te filmen, maar het zou niet hetzelfde zijn. Aangekomen op de berg keken we even rond. Daarna mochten we ons installeren in het hutje achterop, met een prachtig uitzicht op het bos en meer. Die dag liepen we nog de berg af door het bos naar de Irene vallen en naar de Leovallen. Beide zijn watervallen die niet breder zijn dan 2 meter en ongeveer 5 meter (kan meer zijn) hoog. Het was mooi om te zien. Daarna de berg terug op en nog wat eten. Langs de weg naar de watervallen waren overal diepe putten te zien. Deze werden gemaakt door goudzoekers tijdens de regentijd. Op dat moment is het namelijk heel moeilijk om de berg op te komen en dan die tijd was er minder controle in het natuurpark. De goudzoekers gingen dan maar snel aan de slag, en bouwden zelfs een hele tunnel om er de goudader vrij te maken. In de tunnel die we zangen vlak bij de Leovallen, zat een kaaiman (of kaaivrouw). We mochten dus niet in de tunnel lopen om even te gaan kijken. Ook slangen en vleermuizen vertoeven er graag, dus is het veiliger gewoon van buitenaf even met een zaklamp te schijnen. Die nacht sliepen we weer in hangmatten. Als je weet hoe je er in moet liggen is dat echt fijn om daarin te slapen. Vooral als je daar thuis de kans niet toe heb, is het leuker om in Suriname in hangmatten te kunnen slapen. Voor mensen die denken met hun partner naar Suriname te gaan en liever niet alleen slapen, je hebt ook hangmatten voor twee en drie personen. De gids vertelde zelf dat er een beurs is waar ze hangmatten voorstellen aan de hand van alle seks-stadjes die je er in kan doen. Voor wie het wil uittesten, ga je gang, ik doe het wel eens als ik de geschikte partner ervoor heb. De laatste dag gingen we even naar een uitkijkpunt. Daar konden we vogels spotten en leuke foto's maken. Het was maar een kwartiertje lopen en niet echt vermoeiend. Na het ontbijt liepen we naar de plaats waar vroeger het belangrijkste onthaalplek was van Bronsberg. Vroeger gingen er veel kampen door, maar na een strubbeling met touroperator, WWF, Stunasie en nog wat, stopten de kampen geleidelijk en ging het ook wat achteruit met de plek. De kampen zorgden ervoor dat heel veel Surinaamse jongeren op kamp konden en een voeling kregen met de natuur. Nu merk je dat zonder de kampen ook de voeling met de natuur heel erg achteruit gaat. Ik hoop dat de kampen daarom snel terugkomen. Tegen 15 uur of misschien zelfs wat later vertrokken we richting de stad. Heerlijk gewoon, twee dagen op het water. Vanuit Paramaribo is het echt een eindje reiden voor je aankomt bij de stijger naar Bigi pan. Helemaal naar nieuw Nickerie moet je reiden. "Wist je dat Nieuw Nickerie vroeger nieuw Rotterdam heette, en dat er heel veel rijst wordt geteeld? Nee? Dan weet je het nu." Als eerste gingen we de Saramacca rivier over. Deze is niet zo breed. Een uurtje of iets later, moesten we de Coppename rivier oversteken. Voor het jaar 2000 had je aan deze rivier enkel een veerboot die je de rivier overzetten. En bloeiende stad had je op dit punt. Vanaf 2000 werd er echter een brug gebouwd. Deze brug werd net buiten de stad aangelegd, zodat geen enkele auto nog de stad in moest. Niemand hoefde nog te stoppen in de stad, waardoor de verkoop van fruit, groeten en andere producten fors daalde. Heel veel mensen verhuisden, net een spookstadje zou je het nu kunnen noemen. Er wonen wel nog mensen en je kan er nog steeds even stoppen om wat lekker te halen, al moet je dan even de hoofdweg af. Je kan dan meteen ook de stijger gaan bekijken. De nieuwe stijger was net een jaar voor de brug af. De staat hadden helemaal niet laten weten dat er een brug zou komen, want nu wordt stijger helemaal niet meer gebruikt en het materiaal wordt ook niet hergebruikt. We reden het district Coronie door helemaal tot Nickerie. Dit is het district die grenst aan de Atlantische oceaan en (Brits) Guyana. We reden zelfs even langs de monding van de Corantijn rivier, die de grens vormt tussen Guyana en Suriname. Eerst stopten we nog even Nieuw-Nickerie dit is een grotere stad, waar je alle voorzieningen hebt. Van een zwembad tot Politiebureau, banken en hotel's. Vele Guyanezen overnachten hier als ze de grens gaan of zijn overgestoken naar Suriname. wij hielden er enkel een plaspauze. Even later stonden we al bij de stijger naar Bigi pan, waar ze ons al stonden op te wachten. Twee kleine pups kwamen even kijken, wat we van plan waren. Zo schattig!! Even later zaten we met 9 in de boot richting de volgende afdamming. De zoon een een neefje van de eigenaars stuurden de boot. Het water stond laag, hierdoor moesten we de boot niet over de dam slepen. Enkel onze bagage droegen we tot de volgende boot. Een soort gracht, omringt met mangrovebomen, leiden ons tot het grote meer. Daar stonden in het midden van het meer de huttjes. Deze hutten waren vroeger de verblijven van vissers, die later overgegaan zijn naar toerisme. Nu kan je er gezellig verblijven en rustig genieten van de koelere lucht. Even installeren en daarna kregen we kip met rijs, kousenband en komkommer als lunch. Rond 16 of 17 uur gingen we met de boot richting de zijkant van de rivier om er de flamingo's, reigers, rode ibis en andere vogels te gaan spotten. Het water is eigenlijk echt niet diep, tussen 1,5 meter en 20 cm. Hierdoor kwamen we soms wel even vast in de modder, maar enkel de bootsman moest even duwen en dan ging het al snel weer verder. Tot op 50 meter van de flamingo's konden we komen, tot ze opvlogen een een hele vliegshow voor ons opvoerden. Rond 20 uur kregen we weer een heerlijke maaltijd. Eerst kregen we een soort oliebollen, die wat smaakten naar churros, en minder vettig waren dan oliebollen. Lekker krokant, maar ook een caloriebom. Gelukkig kregen we ook de gezonde saoto soep, met gekookt ei, kip, en groetjes er in. Die nacht sliepen we in een kamer in de hangmat. Jammer genoeg was het erg bewolkt, waardoor we geen maan of sterren zagen, of toch niet zo veel. De zonsopgang had ik ook al gemist, omdat ik echt veel te moe was. wel kreeg ik foto's te zien, het leek mooi, maar nog steeds was het bewolkt. 'S morgens kregen we brood met thee, koffie, pindakaas en ei. Daarna konden we nog even gaan zonnen, tot de boot vertrok richting de modder voor een modderbad. Ik ging echter niet mee naar het modderbad, omdat ik dat al eens had gedaan op Galibi. Ik besliste om de kajak te nemen richting de flamingo's. Een uurtje of vier zat ik op het meer. Ik kon echt heel dicht bij de vogels komen. Tot op 30 meter van de rode Ibissen in de boom en tot op 20 meter van de flamingo's. Ik kon hier echter geen foto's van nemen, want mijn camera kon niet mee in de kajak (de kans op waterschade was te groot). Na nog even te zonnen kregen we om 12 uur heerlijke zelfgemaakte roti's met kip. Even later zaten we op de boot terug. Aangekomen op het vaste land, namen we de auto richting de dam. Hier was de illegale oversteekplaats naar Guyane. Deze dam is echt mooi om eens bij te stoppen. Na 10 minuutjes foto's nemen en genieten van het uitzicht reden we terug richting Paramaribo. We namen nog een tussenstop in Groningen, waar verschillende herdenkingsmonumenten staan. Bijvoorbeeld het monument van de Boeroes (de eerste Nederlandse boeren die zelf werkten op de plantage's). Wil je het hele verhaal horen, dan moet je maar eens naar Suriname komen, dan vertel ik je graag per beeld het verhaal die ik leerde. In Paramaribo aangekomen, maakte ik meteen mijn bagage klaar voor de volgende dag. Daarna ging ik samen met Byen uit in Havana. Echt een hele fijne avond gehad, alleen de afterparty was niet echt de moeite, dat hoef je dan ook niet te doen. 5 minuten stonden we bij loco, waarna we een taxi naar huis namen. Dan was het al geen fijne dag vandaag, doe ik er nog eens een schepje boven op. echt een ongeluksdag.
Eerst moest ik deze morgen om mijn fiets lopen aan waterkant. Tegen dat ik er was begon het stortregenen en moest ik super lang wachten tot het over was. Nat en nog moe, omdat ik niet uitgeslapen had ging ik terug naar de hostel en ja, moest ik wel aan huiswerk beginnen. Huiswerk en foto's voor jullie natuurlijk. Ben ik nu al een paar uur bezig en val ik half in slaap, sla ik mijn documenten wel niet verkeer op zeker. Mijn taak rond de geschiedenis van Poperinge overschreven door mijn nieuwe taak over agressie en conflicten, wel je zou er agressief van worden. dat zal mijn toetsenbord gevoeld hebben. Dan zou je zeggen en waarom maak je geen back-up, wel normaal doe ik dat steeds, maar ik kan het kabeltje van mijn externe schijf niet vinden, tussen mijn e-mails staat het ook al niet en dan op mijn andere sticks ook niet te vinden. Niet in zoekgeschiedenis en niet terugzetbaar. Gelukkig is niet alles verloren en had ik nog een deelversie staan, maar toch mag ik een heel deel overdoen. Ik ga het maar even af lopen, zodat ik zeker niet hoef uit te vliegen tegen iemand of zo. Regen en de must to do homework on vacation is echt een domper. Eerlijk het is tijd dat school gedaan is, tijd voor iets nieuws. Soms denk ik waarom doe je ook al weer dat extra jaar, wel een extra diploma mss. Op de tandjes bijten dan maar. Toedeloe, ik ben moe. De deur staat al open, ik ga lopen. Na een hele dag te hebben gevlogen, kwamen we weer aan in Belem. Nu zou je zeggen, waarom ga je nu terug naar Belem, dat heb je toch al gezien? Wel ja, vandaar vertrok de vlucht naar Paramaribo en dat ene dagje Belem was eigenlijke een hele leuke afsluiter. We liepen nog eens de high light af en merkten meteen dat het zaterdag was. Een gezellige drukte in de winkelstraat gaf een echt vakantiegevoel. Even nog genieten van de zon aan de rustige dijk, waarna we terugliepen via de haven en de markt. Op de markt was het zo fijn filmen, dat we 3 keer door het marktje heen liepen met een camera in de hand. Pay en pauze, play en pauze. Echt grappig hoe we er liepen te filmen tussen die kraampjes. Daarna lieten we onze voeten even rusten in het Hotel, om dan 's avonds twee uurtjes op de boot te genieten van het zicht op de stad. In het donker keerden we terug. Vermaakt met muziek en dans konden we genieten van lichtjes in de verte. Waar echt foto en film momentjes daar. Nadien aten we nog een laatste keer aan waterkant, dit keer deelden we een grote pizza en moesten we alweer onze rugzak klaarmaken om om 4 uur op te staan en met een licht ontbijt het vliegtuig in te stappen richting Paramaribo. Na een frisse duik in het zwembad, een heerlijke warme douche en een smakelijk ontbijt vertrokken we om 10 uur stipt met onze gezellige Engelssprekende taxichauffeur richting de ingang van het natuurpark Iguazu. Daar waren er deels elektrische bussen die ons aan de desbetreffende haltes van het park afzetten. We stapten uit aan halte 3, daar volgeden we het 1,1 km lange pad richting de steiger voor de duivelstong (waterval). Onderweg had je een prachtig zicht over de verschillende kleinere en grotere watervallen en kwamen we ook bijtgrage diertjes tegen. Niet aanraken en niet voederen kon je op elk bordjes lezen. We lieten ze dan ook maar mooi mestrust. Na de waterval te hebben bewonderd namen we de bus terug en liepen we richting het vogelpark, waar de ene na de andere mooie foto kon worden gemaakt. Onze "privé taxichauffeur" (of toch de vrouw die we telkens opnieuw belden) had het even druk, dus namen we maar eens een andere taxi richting het hotel. Daar dook ik nog even het water in voor een uurtje, waarna ik ten volle kon genieten van de achter de wolken verscholen zon. verbranden zou ik al zeker niet. Even later stond ik al onder de douche, waarna de receptie liet weten dat Patricia (taxi driver) was gearriveerd. Rond 16 uur bracht Patricia ons naar Argentinië. daar lag fos de Iguaçu. een fijn stadje, van waar we ook het drielandenpunt konden gaan bekijken. Door de douane heen met twee nieuwe stempels, reden we langs het dorpje naar de obelisk/zuil, of hoe het ook weer heet. Van deze kant konden we tweed rivieren zien samenstromen in de zilverrivier. Aan de ene kan Paraguay, aan de andere kant Brazilië en waar wij stonden dat was Argentinië. Na te genieten van de uitleg van Patricia over de geschiedenis van dit punt en na het genieten van het uitzicht, gingen we nog even de plaatselijke souvenir standjes langs. Wat een leuke spulletjes allemaal. Armbandjes, schilderijen, stenen en juwelen lagen er te glinsteren in de avondzon. Even later kregen we weer twee nieuwe stempels en reden we terug over de brug die Brazilië en Argentinië met elkaar verbond. Aan de Braziliaanse kant groen met geel en aan de kan van Argentinië wit met blauw. Patricia bracht ons meteen naar een leuk restaurantje, waar we van lekkere cocktails een een heerlijke maaltijd konden genieten. Ik vroeg een slaatje, R. vroeg een gebakken kipmix. Als eerste kwam de kip, en minuten later het slaatje. Ondertussen haalde ik alle paprika weg uit de kipschotel, waarna ook het slaatje kwam. Na een tweede cocktail was het tijd om richting hotel terug te keren en in te dommelen in de met aircolucht gevulde kamer. De volgende ochtend na het ontbijt zouden we weer een hele dag vliegen richting Belem. Eden hele dag zouden we vliegen met 3 tussenstops. (rechtstreeks vliegen zou veel te duur zijn, waardoor beslist was om toch 4 vluchten te nemen tot Iguaçu)
Eén van de tussenstops was Rio, daar hadden we net 4 uren om over te stappen en dus 3 uren om de stad te gaan bezichtigen. Net voldoende tijd om met een racende taxi, te berg te beklimmen, het Jezus standbeeld te fotograferen en daarna terug te keren naar de luchthaven. We waren zo snel boven, het laatste stuk moest met een plaatselijke bus gebeuren. Het bedrijfje op de top vertrok elke 5 minuutjes met een andere bus tot op de top, dat we al binnen de 10 minuten boven op de top stonden. Na 20 minuten foto's nemen hadden we het gezien en moesten we al terug afdalen. Even wachten op het busje en we zaten in weer in de taxi. Op de terugweg was er nog net genoeg tijd om de trap, bestaande uit allemaal gekleurde tegels, af te dalen. aan de voet van de trap stond de taxi weer te wachten en we reden razend snel richting de airport. 100 dollar zou de taxi kosten, en plots wou hij er 200. Zot dat hij was. Honderd gezegd eerst, honderd zou hij krijgen. Deze man krijgt ons niet meer in zijn taxi. Op de luchthaven moesten we enkel nog door de douane, waarna we nog een half uurtje de tijd hadden om wat te eten, voor we op het vliegtuig stapten. Ze hebben er echt heerlijke hapjes, zoals een soort kroket gemaakt van deeg met paneermeel rond en daarin een kippenbrij en ook een taartje met die zelfde kippenvulling. Echt een lekkernij die je vaak in Brazilië vindt. Eindelijk in Iguazu aangekomen, mochten we kennismaken, met de voor ons, eerste vrouwelijke chauffeur die heel goed Engels kon. We hadden genoeg geslapen op het vliegtuig, dus vroegen we nog even een rondleiding door de stad. Omdat de regen met bakken uit de lucht viel, besloten we maar een taxirit door de stad te doen. Daarna namen we de tijd een warme schotel met kip naar binnen te speken en de avond in het hotel af te sluiten met een cocktail. Het begon al goed , de vlucht was 6 uurtjes vertraagd, dus bleef ik nog even in Paramaribo. Net genoeg tijd om Migiel te spreken en daarna de stad te verlaten.
Zonder slapen kroop ik het vliegtuig op Zanderij. Twee uurtjes later rond 8 uur en een beetje stonden we al in de grote stad. Nog even met de taxi tot Para en het avontuur was helemaal begonnen. Even opfrissen en meteen de stad gaan verkennen. Zonder plan trokken we de straten in; even rondneuzen in de wijken rond het hotel. Even later knorden de magen wel, dus namen we plaats aan een tafeltje achter in een grote eetruimte met vele kleien keukentjes. Niet veel later stond vis en kip al op de tafel te blinken en kon dat vervelende geknor gesust worden. Frisse cola en een glaasje water leste de dorst en een babbeltje met die ene Braziliaanse dame die net genoeg Engels kon om zich verstaanbaar te maken gaf ons verdere instructies. Loop niet met veel geld op zak, gaan niet in de richting van van de binnenstad (daar is niets speciaal te zien en alleen maar gevaar), loop niet te pronken met je juwelen en houd je camera goed bij je, loop niet in het park als het donker is en toon nooit iemand hoeveel in je portefeuille zit. Allemaal dingetjes die ik wel logisch vond, maar die wel goed waren nog eens in de oren geknoopt te worden. Even later liepen we het hotel weer binnen om wat geld in de kluis te leggen en waardevolle spullen daar achter te laten. Daarna gingen we richting de waterkant van Belem. Even rondgesnuisterd in de toch verbazend rustige en stille buurt, werd het al weer tijd om wat lekkers te halen in een winkeltje op de terugweg. Veel honger had ik niet, dus besloot ik enkel wat te drinken en dat lekkers voor de volgende ochtend te houden. R. kreeg zijn hapje ook niet op, dus at ik toch bijna de helft van zijn kipbroodje nog. Na enkele uren te hebben geslapen, was een heerlijke lauwe douche toch een welkome wekker. Mijn kaasbroodje had ik al snel binnengespeeld toen ik mocht horen dat er ontbijtje was voorzien. Had ik dat geweten, al dat lekkers en ik eerst een kaasbroodje eten. Nauw ja, dat hielt me niet tegen toch een koffie en nog fruit te gaan sabbelen. Na het ontbijt, gingen we langs de grote kaart van het hotel, zo zagen we waar we heen moesten. het was al bijna 10 uur toen we buiten gingen en ontdeketen dat de stad plots levendiger was dan tevoren. Muziek en straatverkopers, vele busreizigers en werkmensen vulden de straten met een fijne ruis van geluiden. Snel even een telefoonkaart en oplader gekocht en verder waren we. Het druppelde al wat voor we aan waterkant kwamen. Deer liepen we verder naar linksom richting de burcht. Een rustige marktplek en een prachtige witte kerk lagen op het pat, tot het plots begon te stortregenen. Even namen we plaats onder een grote mangoboom, waar we een grote kokosnoot helemaal leeg slurpten. Even later was de bui langs gevlogen en konden we onze wandeling verderzetten. We kwamen nog een legerboot en een kerkje tegen. Even later stopten we nog bij een winkeltje om de telefoonkaart nog wat extra op te laden, zodat er zeker genoeg internet op stond voor 7 dagen. Daar kwamen we te weten dat de kaart niet echt de beste keuze was en dat hij nog moest geactiveerd worden. Van het Portugees begreep ik niet veel, maar het was dan ook niet voor mij dat die kaart diende. Lang een parallellopende weg van de weg die we eerst liepen, liepen we ook terug. Even opfrissen in het hotel en daarna avond eten aan waterkant. Met een heerlijk zoet wijntje en een bord vol lekkers, kon ik zeker genieten van de rustige avond aan het water met goed gezelschap. Na het eten gingen we gelijk naar het hotel, waar het niet lang duurde of ik lag al te dromen over de volgende dag. De laatste dag in Belem namen we voldoende tijd voor ontbijt, waarna we nog even geld gingen wisselen in het kantoor wat verderop. Dat kantoor leek wel een antiekzaak, maar oké geld gewisseld en we konden weer verder. Vandaag gingen we naar de het vogelpark, waar we hoog op de toren heel de stad en de rivier konden bewonderen. Prachtige rode ibissen, vele leguanen en roze flamingo's fleurden het park. Daarna liepen we nog lang de shillingzone lang het water net naast het park. In het park was een fijn restaurantje, waar we een hele lekkere witte wijn dronken en wat uitrusten tot de regen over was. Als afsluiter liepen terug via da haven en daarna de hele winkelstraat door. Met een nieuwe bikini op zak en een souvenirtje voor mijn zusje, liepen we terug richting hotel. Daar friste we even op, en we maakten onze tassen weer vol om die nacht richting iguazu te vliegen. Op zondag ochtend was ik en snel wakker. ik had nog ruim de tijd om de zonsopgang te fotograferen en effen te chillen in de hangmat tot de anderen ook wakker waren. Na een plons in het water, kregen we een heerlijk ontbijtje met veel fruit. Eten laten zakken en dan ervandoor. Om 11 vertrok het busje richting Joden Savanne. Daar gaf onze gids een mooie uitleg over de geschiedenis van het gebied en de Joden in Su. Na de savanne te bewonderen gingen we richting Blaka Watra (een kreek met donker bruin en koel water). Heerlijk fris in die hitte, wel was smeren aan te raden, want naast het koude water was er de brandende zon. Afkoelen tot half vijf en vertrekken richting Paramaribo. We hadden echt geluk met het weer en het verkeer. Aangekomen te Paramaribo had ik nog net tijd om me om te kleden, wat te eten even Migiel te spreken en meteen weer alles klaarzetten om te volgende ochtend te vertrekken richting Brazilië Na de oversteek van Frans-Guyana naar Suriname beef ik nog even in Albina. Ik had namelijk afgesproken met een vriend van me dat hij me er zou komen ophalen. Ik was rond 8 uur in de ochtend overgestoken de 31ste. Na een stempel in Frans-Guyana en Albina te gaan halen bij de douane, kon ik eigenlijk de staatsbus genomen hebben naar Paramaribo. Deze stond er nog, maar het was wel fijn om in Albina te blijven. Na een kamer te hebben gevonden bij de apotheek, wandelde ik nog wat rond. Ik kreeg een rondeleiding in naar in omliggende dorpjes en war tegen 4 uur weer in Albina. Daarna ging ik terug naar de Guesthouse, om er nog wat werk te maken voor school. Na te zien dat mijn computer scherm was gebroken, kon probeerde ik nog even een blogberichtje te schrijven, maar dit lukte niet goed. In nam dan maar mijn cursus bij de hand en ging wat lezen leren over de geschiedenis binnen PAV, al snel was ik te moe om nog vel te lezen en ging dan ook vroeg naar bed. Na een rustige nacht kwam een drukke ochtend. De honden van de buren vonden het zo nodig om het hele dorp wakker te maken. Rond 5 uur was ik wakker. Time for thee, of toch koffie. Cursus, 2 tassen koffie en 3 tassen thee hielden me fris. Ik had helemaal geen zin om naar de winkel te lopen, dus vulde ik mijn maag maar met water en zo. Om 10 uur werd ik opgepikt. Meteen hielp mijn persoonlijke gids me met mijn computer probleem. Gelukkig! Een week zou ik deze kwijt zijn, maar niet erg, want in die week zat ik in Brazilië. (later meer) Nog maar net in de stad aangekomen, ging mijn koffer de garage in en mijn rugtas vol handdoeken en kledij ging mee op de eerste trip van deze vakantie. Tegen 4 uur waren we in Parabello. Daar wachten we de toffe groep meiden op, waarmee ik de volgende trips zou mogen meevlogen. Een trip alleen uitvoeren is namelijk veel duurder en minder gezellig. Ze kwamen aan op de Quads, helemaal onder de modder en stralend van plezier. Even wachten tot de fotoschoot afgelopen was, en dan door naar Overbridge. Al snel maakte ik kennis met de meisjes van Brabant, hun accent was eerst totaal niet begrijpbaar. Al snel had ik het op, ook praten ze enkel onderling Brabants. Fijne groep, echt, meteen het eerste weekend al nieuwe vrienden gemaakt, waarmee ik later ook opstap mag gaan. Met zwemmen, een drankje en een leuk gesprek sloten we de avond af. Gelukkig had R. al de hangmatten gehangen, zo moeten we enkel nog maar de benen tot het bedje lopen en indommelen tot de ochtendzon ons zou wekken. Eigenlijk zou ik liever alles in het Engels typen, mijn enige probleem is dat ik het niet zonder fouten kan. Waarom is taal een struikelblok? Ja ik hou ervan om te spreken en te vertellen, maar om weer eens al die fouten te zien staan. Ik hoop dat jullie je er niet te veel aan ergeren, want ik doe het wel. Nu ik zal proberen om het op een leuke manier in het Nederlands te vertellen, al dat het eigenlijk in het Frans zou moeten, want vandaag ben ik in Frankrijk. Ja daar nu weet je het Frankrijk, daar start de reis. Het topje van de ijsberg is nu zicht baar hé? Wel nog maar een klein topje hoor, want de drie uurtjes Europees Frankrijk eindigen niet in Europa hoor. Vroeg, veel te vroeg, maar je om 4 uur moest ik uit mijn knusse bedje. De auto stond al klaar, al was die niet volledig volgetankt, zoals gezegd. Ik heb mijn broertje er bijgetrokken dit keer. De reis zou voor mij met de trein namelijk 7 uren langer duren en de kans dat ik de vlucht zou missen kon ik dit keer nog niet riskeren. Ik zoek ik tijdens het terugkeren wel even uit hoe ik van Orly aan een station raak. Frankrijk, het was al lang geleden dat ik er nog even ronddoolde. Wel met de gps als mijn vriend, de slaper naast mij, het donker en de opkomende zon in het zich, vertrok ik richting Parijs. Pak en zak in de koffer en muziek lekker hard. Ooohhh neen!!! Daar het eerste dat ik vergat! Mijn koffie, zo heerlijk klaargemaakt en dan thuis op het aanrecht vergeten in de warmhouder. Ook mijn kauwgomverslaving kwam niet van pas. We namen een andere auto dan gepland, omdat het kleintje geen ingebouwde gps heeft en de er ook geen andere in lag. Je kijk het begon goed hé? Maar niet alles zat tegen, al was ik maar nipt op tijd. Gelukkig dat de file in Parijs ingepland was en ik dus een uur vroeger dan gepland was vertrokken. Tanks tot he muziek, de trip was geen stress maar leuk zelfs. Het mooie landschap en de slapende broer naast me, de heerlijke liedjes en ook zonderkoffie, was het wel leuk. Hahaha, ja eigenlijk is het goed dat ik in de file stond, want als ik aankwam kon ik meteen in-chequen en daarna meer minuutjes moeten wachten in ik zat al op het vliegtuig. Voor een keer zat ik er niet veel te veel op voorhand. Nu weet je nog steeds niet waar ik heenvlieg. Wel gisteren kreeg ik een berichtje. Eerst vliegen we naar Fort-du-France, op een van de Franse eilanden in de Caraïbische zee. Dit was niet gepland, maar ik heb er geen erg in hoor. Ik zit er dan wel 4 uurtjes langer door op het vliegtuig, maar dan kan er wel een landjes van mn lijstje af. Ok ik heb er dan wel niet rondgelopen, maar ik ga er voet aan land zetten en dat telt dus ook voor mij. Vooral als ik elk land van de wereld wil kunnen schrappen, zal het dus ook weleens op deze manier gebeuren. Maar eindbestemming voor vandaag is Cayenne, sommige onder jullie hadden misschien al een vermoeden, dat ik er heen ging, maar ja ik hou het beter wat stil. Not everyboddy has to know where I am. ;p Ik hoop alleen dat ik strak tot op mn kamer raak. Daar later meer over. Oh ja, voor zij die het niet weten, Cayenne ligt in Frans-Guyana en dit is nog steeds Frankrijk, dus ze betalen er in euro’s echt handig. Ze spreken er ook frans, dus daar heb ik weer eens een kans om wat te oefenen op die mooie taal, die ik zo snel vergeet. Gelukkig kan ik ook wel nog Engels gebruiken als ik echt niet uit het frans raak. Verder moet ik jullie ook vertellen, dat de situatie in Frans-Guyana niet echt aals volledig veilig wordt aanzien. Er zijn meer overvallen en er zijn stakingen, waardoor deze week vele vluchten werden afgeschaft en waardoor we dus nu ook omvliegen. De vlucht zit niet eens vol. Zeker de helft van de stoelen zijn leeg, net wegens dat negatief reisadvies. Sorry mams dat ik je dit niet vertelde hoor, maar je zou nog bezorgder zijn dan. Contacten leggen Oké mits de situatie in Frans-Guyana niet echt stabiel is, heb ik op het vliegtuig al een noodplan kunnen vinden. eerst vonde ik iemand die naar Kourou ging, waar ik ook zou kunnen overnachten. Even later had ik al een betere oplossing. De dame die twee stoelen verder naast me zat, ging naar Sint-Laurant, waar ik ook een moest. Eerst had ik gepland om in Cayenne te overnachten, maar met deze situatie nu in Frans Guyana kon ik beter meteen naar Sint-Laurant mee gaan. Het komt wel veel duurder uit dan gepland. we moesten 60 euro per persoon betalen om 4 uren in de auto te zitten met 6 personen en een hoop bagage. Nu ja er rijden deze dagen geen bussen en ik heb niet echt een andere veilige oplossing, dus deed ik dat maar. Dan nog overnachten op St-Laurant in een hotel. het was 28 euro per persoon, omdat we met drie konden delen. Er stonden 3 beden en we waren met 3 vrouwen die de oversteek zouden maken naar Albina, dus sliep ik maar daar. 90 euro kwijt op 1 dag, dit gaat me wat snel, maar Oké momenteel heb ik niet veel keuze. In het terugkeren probeer ik een goedkopere weg te vinden. Wel leerde ik nieuwe mensen kennen, en ik ben op een veilige aan snelle manier in Su geraakt. Binnenkort is het weer zo ver, dan vertrek ik weer op een nieuw avontuur.
Ik kan niet wachten om te vertrekken. De laatste dagen probeerde ik alvast mijn werk voor school wat vlotter te doen gaan. Van 's morgens tot 's avonds er aan werken om toch op reis te kunnen vertrekken. Een maand ga ik weg zijn, dus neem ik al mn werk ook mee. Eigenlijk is het nu tijd om eraan bezig te zijn, maar ik kan me totaal niet concentreren en dacht, waarom schrijf ik geen blog berichtje. Valies staat klaar, ondertussen al 2 keer alles uit en ingapakt om toch maar te controleren of ik alles bij heb. Alles eruit, sorteren en in een andere tas. Waarom moeilijk doen, wel gewoon. Het is steeds zo moeilijk om kledei te kiezen doe mee moet. Al 3 weken ben ik wet op mn eten aan het letten, zodat ik er op de foto's niet zo dik uit zien. "En toch" nog steeds niet geslaagd. Dat hardnekkige buikringetje hangt er nog steeds en mn billen en borsten die krimpen alleen. Time to face the truth, de eerste foto's worden een flop, maar laten we toch maar proberen nog wat af te vallen tegen dat ik weer naar huis ga. Nu een beetje laat ik jullie in spanning. "Waar ga ik heen?" en "Wat ga ik doen?" Dat blijft een verassing. Voor wie dacht dat een buitenlandse ervaring stopt als je terug thuis bent die heeft het mis.
Dit weekend was het vakantiebeurs in Antwerpen. Ik was er uitgenodigd door een freelance-jornalist om nog even te gaan spreken over mijn Su ervaring. Hij wou nagaan wat het verschil is tussen Nederlandse en Belgische studenten. Wel zo een groot verschil is er niet, alleen dat Suriname bekender is bij de Nederlandse studenten. Maar stage mentoren geven soms wel eens het verschil aan. Nu ik ge hier niet meer verder op ingaan. Wel wou ik jullie laten weten dat er nu van tot februari een een vakantie beurs is in de expo in Brussel. Ik mag er een dagje mee op de Surinaamse stand gaan staan en ik kijk er zo naar uit. Ik hou er van om meer over het toerisme in Su te weten te komen en hoop ook nog wat meer over andere tropische landen te weten te komen. Alvast weer een paar toffe Surinamers leren hier in Belgie. Super blij! Vandaag kreeg ik enkele foto's van klassen waarin de boekjes van leren leren worden gebruikt. Mijn eindwerk was dan toch niet voor niks. En de boekjes kunnen nu ook hun werk doen. Graag wil ik met jullie enkele foto's delen, zodat ook jullie die mij gesponsord hebben kunnen zien dat de boekjes wel degelijk zijn aangekomen en ze ook hun werk doen. Ik wou jullie toch even bedanken om mij zo actief te volgen, of gewoon al de website te bezoeken. Elke week heb ik tussen 150 en 200 bezoekers, wat voor mij eigenlijk echt veel betekent. Ik heb nog een leuk nieuwtje voor jullie. Deze zomer voor ik vertrok naar Suriname vertelde ik al dat ik geïnterviewd werd over de buitenlandse stage. Wel nu ben ik blij te mogen verkondigen dat ik het artikel heb gevonden. Niet alles wat er in staat vindt ik even fijn om te lezen, maar ja auteur vrijheid zeker. Onderstaande is de link naar de website waar het artikel te vinden is. Ook intressant om het deel over de andere stagiaire te lezen. http://www.jobat.be/nl/artikels/steeds-meer-jongeren-kiezen-voor-buitenlandse-stage/ Graag had ik nog wat opmerkingen toegevoegd aan het artikel (deze zet ik er in het rood even bij. Het artikel deer waar ik in voorkom“Als leerkracht vind ik het cruciaal om een stuk van de wereld te zien, het verruimt je zicht en daar kunnen leerlingen alleen maar hun profijt mee doen.” (Nina Van Bruwaene (rechts op de foto), deed stage in Suriname) Niet onbelangrijk om te vermelden wie allemaal op de foto staat en waar deze is genomen. Links op de foto, kan je de directeur van de school terug vinden. Mevrouw Van Broekhoven. Volgens mij een goede directeur die wil vernieuwing brengen in de school, ook al is dit niet steeds gemakkelijk. Verder staat ook Laurens op de foto. Dit is was mijn stage partner tijdens die 3 maanden stage die we liepen in Suriname. Ik sta helemaal rechts op de foto. "Foto werd gemaakt door mevrouw Courtar, onze stage begeleidster." We staan hier voor de ingang van de HJ De vriesschool waar ik heel veel mocht leren en ervaren. Ver weg van België
Nina Van Bruwaene (21 jaar)( studeerde aan de HoWest in Brugge (2016) en hoopt een loopbaan uit te bouwen als leerkracht biologie en LO in het middelbaar onderwijs. Nina liep stage op de HJ De Vriesschool in het district Saramacca in Suriname. “Ik wou altijd al graag in een tropisch land werken , liefst zo ver mogelijk van België. Eerder toevallig kwam ik in Suriname terecht. Brazilië had mijn voorkeur, maar vlakbij ligt Suriname en in de oud-Nederlandse kolonie is Nederlands nog altijd één van de voertalen. Mijn keuze was dan ook snel gemaakt.” Ik was vooral graag naar een tropisch land geweest. Eerst dacht ik aan Afrika, maar mits de situatie daar niet overal even stabiel is, mocht ik hier niet heen gaan (bezorgdheid van de familie). Brazilië is een land waar ik van droom om eens heen te gaan omdat je daar het grootste deel van hat Amazone regenwoud kan vinden. Ik ben zo verzot op de natuur, dat ik dit toch ooit eens wou gezien hebben. Het eerste land waar je dan aan denk is Brazilië. Maar les geven in het Portugees, dat kan ik helemaal niet. Ik spreek geen woord Portugees, dus het was geen optie om daarheen te gaan. Behalve als ik alles in het Engels of Spaans zou doen, maar ook daar is mijn woordenschat net iets te beperkt. Omdat ik toch moeite heb met schrijven en typen zonder fouten, koos ik om een Nederlandstalig land uit te kiezen. Ik wit dat men in Suriname Nederlands spreekt, dus ging ik opzoeken waar het juist licht en wat de situatie in dat land is. Het Sprak me aan dus besloot ik dit voor te leggen om mijn stage er te gaan doen. Leerlingen motiveren Veel leerlingen in Suriname geven er de brui aan na de lagere school. “Ze kampen met een logistiek probleem, want ze moeten soms één of twee uren reizen om op school te geraken. (Leerlingen moeten vaak thuis helpen, of zien het nut van school na het lager niet in. Verder is een Secundaire school vaak te ver gelegen van de thuis van vele jongeren. Wanneer ouders het niet zo breed hebben is het moeilijk om Leerlingen naar een school te sturen die heel ver weg ligt. Boten en bussen moeten ook betaald worden en dit kan niet elk gezin. Verder is de reis naar school vaak lang en omslachtig waardoor ook daar de motivatie van de jongeren slinkt om naar school te gaan. Gelukkig is men op de goede weg. Steeds vaker worden er scholen gebouwd in het binnenland. Eveneens worden leraar opleidingen verbeterd. Er is nog een lange weg af te leggen, maar er is ook al een lange weg af gelegd.) Daarnaast is er een taalprobleem: ze hebben moeite om het Nederlands te begrijpen omdat ze thuis Saramaccaans praten”, stelde Nina vast. (Vooral Kinderen diep in het binnenland spreken minder Nederlands. Wel heb ik mijn laatste reis naar Suriname kunnen opmerken dat bepaalde kinderen heel goed Engels of Frans spreken. Mij werd verteld dat dit komt omdat ze familie hebben in een van de buurlanden (Frans en Brits Guyana)) “In dat kader zetten wij via VVOB een project op rond motivatie en studieondersteuning voor de kinderen van een beroepsschool. We stelden een lessenpakket samen met onder meer leerstofverwerkingstechnieken zoals mind mapping met veel kleuren. Ook stimuleerden we om meer te werken met de computer en aandacht te besteden aan de actualiteit.” (Het project kan je nalezen in het deel over School op deze website, Je kan er ook het grootste deel van de Handleiding terugvinden.) De wereld zien Nina wil in de toekomst graag internationaal werken, de stage in Suriname was hiervoor een zeer geslaagde introductie. “Aan potentiële werkgevers kan ik al een referentie in het buitenland voorleggen. Ook op het vlak van organisatie en plannen betekende de stage een meerwaarde. Als leerkracht vind ik het cruciaal om een stuk van de wereld te zien, het verruimt je zicht en daar kunnen leerlingen alleen maar hun profijt mee doen.” (Na een buitenlandse stage stopt het niet. De wil om verder de wereld te ontdekken is net wat aangewakkerd.) Wow, weer zo lang geleden dat ik deze blog kon bijwerken! Wel ik ben jullie eigenlijk nog de rest van het verhaal verschuldigd van de laatste reis naar Su. Wel einde van de Su rivier was de mooiste en de verste trip die ik gemaakt heb. Daarna ging ik nog 2 keer naar tang luku. Je zou misschien zeggen dat ik er veel ben, maar ja het is er nu eenmaal gezellig en kalm en als je de kans hebt om even uit de stad te zijn, dan moet je dit ook eens doen. In de laatste week zou ik eigenlijk naar Brownsberg geweest zijn of Bigi pan, maar het regende vaak die laatste week, waardoor ik besloten had in de stad te blijven. Met een gewone auto raak je namelijk Brownsberg niet op als het geregend heeft. (Plassen en onverharde weg, niet ideaal zonder 4*4.) In de stad was ook wel wat te doen. We gingen naar Havanna en Tequila op donderdag en zaterdag. Daar zag ik veel oude bekenden terug. Was echt fijn om ze allen terug te zien. Ja ik stond zelf te trillen op mn benen van geluk. Het geeft me een goed gevoel om weer iedereen terug te zien, ook al ken ik hen eigenlijk niet zo goed. Lang bleven we niet, maar dat maakt niet uit. Hehe, het doet mer er aan denken dat we naar de cinema gingen en daar twee films keken. We dachten 1 Amerikaanse films te hebben uitgekozen, maar nee, daar zat toch een Surinaamse film bij. Eerst had ik spijt die Surinaams film te moeten kijken, maar eerlijk, ... ik heb echt goed gelachen. Gewoon het taaltje en de manier waarop de film gemaakt is; ja echt een ervaring die ik niet ga vergeten. Wat heb ik gelachen, ... slappe lach die verdween maar niet. Feest op KlaaskreekIn die laatste week sliepen we nog eens op Klaaskreek. Er was net een traditioneel feest aan de gang, waar iedereen mocht bij zijn. Tussen de leeftijd van 14-18 krijgen jongens en meisjes er een feest om te vieren dat ze volwassen worden. Heel de familie en vele vrienden komen dan samen om dit te vieren. Het feest wordt vaak door verschillende families samen gevierd en gebeurd meestal wanneer de familie genoeg heeft samen- gespaard om echt een goed feest te kunnen geven. Er wordt eten en drank verkocht. Familie en vrienden krijgen meestal gratis dringen en eten. Zij worden dan herkend aan de kleuren van hun Panji. Bv paars met geel gestreept of blauw en fluo-oranje. Heel mooi om al die zelfgemaakte kledingstukken te zien. Bezoekers krijgen ook soms een geschenkje, als bedaking om aanwezig te zijn. Ik kreeg een zeepje in een washandje gestopt en met een wit lintje dicht geknoopt. Na het optreden van de laatste muzikant gingen we richting het huisje waar we overnachten. Wakker worden door het klankspel van al die vogels is super. Een natuurlijk wekker drijft me om het bed uit te komen en mijn dacht goed in te zetten. Gewassen en gestreken reden we verder naar Martin. Hij woont op een zijweg van de Martin Luther Kingweg. Daar is plaats waar je kan gaan overnachten, feesten organiseren en zwemmen in de rivier. Je kan er eveneens genieten van de kookunsten van Martin en zijn assistenten. Wij gingen er die dag helpen om voor 1500 mensen te koken. Ik mocht Migiel helpen met de Bami. We maakten ongeveer 250 porties bami. Verder kookten de anderen nog nasi, pindasoep, nog bami, vis met zoetzure sous en gebakken kip met rijst. Heerlijk!! (En super leuk om te mogen leren bami klaarmaken.) PeperpotWe bezochten eveneens het natuurreservaat Peperpot. tussen 9 en 17uur heb je toegang tot het museum. Tijdens deze uren betaal je dan ook 20 SRD om in het reservaat te kunnen. Dit is vooral intressant als je meer wil weten over de geschiedenis van de plantage, of als meer wil weten over projecten die WWF doet in Su. Ga je voor of na de openingsuren van het museum kan je eigenlijk gratis het reservaat in om te wandelen. Ik raad je aan om al vroeg in de achtend te gaan. Dan zijn nog heel veel dieren actief. Nachtdieren zoeken hun slaapplaats op en dag-dieren ontwaken. Vogels zijn rond 6u in de ochtend echt heel actief. Rond 17uur (bij het dalen van de zon) heb je meer dieren zoals slangen, hagedissen en ook apen die actief zijn. Het is wel beter om een lange broek en goede dichte schoenen met stevige kousen te dragen. (Muggen en slangen niet echt handig als je dan een rok draagt.) Ben je van plan om naar Peperpot te gaan, neem dan zeker je tijd om het volledig te ontdekken (heel groot) en neem een camera mee. Het is zeker fijn om een gids mee te hebben. Die kan je helpen slangen te ontwijken en andere dieren te spotten. Ga beter niet alleen, een stel ogen meer en kennis van een inwoner van Su kunnen je helpen bij deze toch wel avontuurlijke uitstap. Alle grenzen van Paramaribo ontdekkenVerder ben ik meer de uithoeken van Paramaribo gaan ontdekken. De dure wijken gaan spotten was eigenlijk ook al een hele beleving. Want een pacht van paleizen staan daar. Even halt houden op Blauwgond en dan nog een ijsje in de stad. Ze vertelden mij dat je er lekker kan eten, maar eerlijk ik ben er niet gaan eten. Zitten op de pier van Braamspunt is zo veel leuker dan in een restaurantje gaan eten (al oewel het ook gezellig kan zijn en je een even mooi zicht hebt, is de pier meer iets voor mij). De Brug's Avonds reiden over de Jules Wijdenboschbrug en dan uitwaaien onder de brug is echt fijn. We spotten enkele vissers onder de brug die echt enorme vissen aan hun haak geslagen hadden. wel 1 meter lang en een diameter van 15 cm waren enkele van de grootste vissen. We zagen hoe ze een vis aan land haalden en we gingen een gesprek met de vissers aan. Interessant om te weten waar zij gaan vissen en wat ze uiteindelijk doen met de vangst. De hele familie deelt mee in de vangst. vissen gaan de diepvries in of worden gerookt, waarna ze langer bewaard kunnen worden. De vissers zelf waren aan het hengelen met vis die ze gekregen hadden. Deze vis kost eigenlijk wel een hoop geld als je het zo op de markt gaat halen, maar ze waren niet meer goed genoeg voor verkoop. Als ze niet meer zo vers zijn, komen ze niet op de markt terecht en dan kan je er meer dan uitstekend mee gaan hengelen. Ik ben de naam van de vissoorten vergeten, maar ik laat het jullie wel weten als ik er weer op kom. Over de brug reiden of wandelen, moet je echt eens gedaan hebben als het donker is. Alle lichtjes van de stad, en het licht van de olieraffinaderij iets verderop, doen Paramaribo schitteren. Overdag zie je meer smog of mist, hoe je het ook wil noemen en je kan tijdens de vakantieperiode en Su heel veel vliegers zien rondzweven. Verder heb je een goed overzicht over de stad en de haven. We de moeite om daarvoor even de brug over te gaan. HengelenOp Saramacca hengelen, kan ik van mijn to do list schrappen. Met behulp van een bamboestok, een vislijn, een dobber, een haak en pieren konden we starten aan een namiddagje hengelen. In de namiddag gaan hengelen was niet zo een goed idee. Wet was heet en de grote vissen wouden niet echt aan het aas komen proeven. Kleine visjes daarentegen kwamen maar al te graag het aas wegvreten zonder ook maar 1 keer te blijven hangen. 1 vis hebben we gevangen, Allé ja, we --> ik dus niet. Volgende keer toch beter wat vroeger dat bed uit komen. Domburg WaterkantBehalve waterkant in Paramaribo heb je ook nog een waterkant in Domburg. het ligt op 40 minuten reiden van elkaar. Domburg is een plaats die nog in opbouw is. Er zijn eet en drankkraampjes, maar deze blijven nog niet zo heel laat open. (max tot 24 uur dacht ik.) Er is veel minder volk en toiletten zijn er ook niet als de restaurantjes dicht zijn. Domburg licht eigenlijk op een weg waar heel veel reiken een huis hebben. Echte kastelen zijn er te bewonderen (nauw ja, laten we zeggen villa's die erg beveilig zijn ). Het is er rustig (toen wij gingen), maar echt de moeite om zo ver te reiden vond ik het eigenlijk niet. Wij waren natuurlijk wel 's avonds geweest, overdag het ik het er niet gezien. Laatste dagen in Sude laatste dagen zijn echt de moeilijkste. Altijd dat afscheid nemen van ieder en dan nog van die melige muziek op de radio, ..., ja die traantjes waren er weer. Zal ik eigenlijk Su eens kunnen verlaten zonder tranen??? De ochtend van de laatste dag ging ik nog even op kantoor langs om te zien of de boeken er al waren. Deze waren er niet, maar lagen blijkbaar bij de post. We gingen ze nog snel halen en konden ze dan nog op tijd bij VVOB afleveren. Daar zou de directeur van de school ze later dan gaan ophalen. Wel de laatste dag gingen we terug naar de pier van blauwgrond. We ontmoeten er een paar mensen die er een trip wouden doen naar een plantage aan de overkant van de rivier. Na even praten gingen zij verder en bleven wij in de zon genieten van het stijgende water. Ik met mijn voeten in het water, nu en dan natgemaakt door een golfje tegen mijn zij, genoot echt van de zon. Ik zou er uren kunnen liggen en nadenken of wegdromen. Voor Migiel was het echter te warm, waardoor we net wat sneller in de schaduw gingen zitten. Een koude Parbo (-2°C) (radler) doet echt goed in dit weer. Om 19u werd ik eerst verwacht op de luchthaven. Gelukkig kreeg ik een berichtje dat de vlucht vertraagd was. Zo kon ik nog een uurtje langer bij die knapperd van me blijven. Bagage afgeven en door de douane lopen en dan is het verhaaltje afgelopen. Of toch bijna, nog even de winkeltjes van de luchthaven aflopen en dan op een 8 uur lange vlucht naar Nederland. En ja in Nederland stond Iris me al op te wachten. Meten mocht ik mijn verhaal al doen en had ik iemand die me begreep rond me. 's avonds kwam mn broertje me dan halen bij Iris thuis. En dan moest ik weer naar huis om te beginnen aan de voorbereidingen van school. Vier dagen gingen we op trip naar het binnenland. We vertrokken vrijdag namiddag. Eerst ongeveer 3 uurtjes reiden tot Atjoni en daarna nog 3 uurtjes of iets langer tot aan Tang Luku. Hele reis en ik was blij dat we konden overnachten op Tang luku. De dag nadien vertrokken we in de late voormiddag dan moesten we weer enkele uurtjes varen tot we bij Tapa watra Sula aankwamen. Echt prachtig. Een hele grote stroomversnelling waar overal van die paarse bloemen op staan. Hier moesten we overstappen in een andere boot,want het water stond te laag om er met de boot over te kunnen varen. Migiel zij me zijn panji (traditionele kleding) aan te doen, want ik had liggen zonnen op de boot en had niet echt veel aan. Gelukkig dat hij dit had gedaan anders had ik in het dorp in mijn bikini rond gelopen en dat was ook niet deftig geweest dan. Vanaf we uit de boot stapten en ons materiaal uithaalden, kwamen kleine kinderen naar ons toegerend om te vragen of ze mochten helpen met schouwen. Ze moesten nog even wachten, maar uiteindelijk hopen ze ons tot de andere kant. Daar kregen ze elk 2 gulden en toen gingen we na even te moeten wachten weer verder. Voorbij Tapa Watra moesten we weer 2 uurtjes varen voor we bij de volgende grote stroomversnelling kwamen. Daar hiel ik me toch even vast. ik zag die snel stromende rievier met al die grote stenen voor mij en dacht echt dat de bootsman daarover heen zou varen. "Als hij daarover vaart en we komen heel aan, dan is het een goede bootsman" zij ik luidop. (Gelukkig stopte hij net voor de stroomversnelling en ging hij achterwaarts een zijstroompje van de rivier in.) Alles naar de volgende boot dragen en dan konden we weer verder varen. De laatste 3 uur te gaan. Eindelijk kwamen we aan. Het werd donker en frisser op de rivier. Ik was blij toe ik eindelijk mocht uitstappen. Alles uitgeladen en dan te horen krijgen dat alle zakken weer de boot in moeten!!! Nee, zijn we er nu nog niet? Nee we hadden besloten om in hangmatten te slapen, dus moesten we nog een kaai verder. Wij konden er wel te voet naar toe, maar de bagage kon beter met de boot wat verder gedropt worden. Het was donker en ik had geen lichtje bij me. Gelukkig waren die vier mannen er om voor en achter me te lopen. Minder gevaar voor slangen en om van het pat af te vallen. We sliepen in een open ruimte onder een dak, die voorzien was om hangmatten te kunnen ophangen. Bordeau echt een vriendelijke rasta kerel was onze gastheer. We mochten gratis op zijn terrein verblijven en van zijn toilet, douche en kuiken gebruik maken. We gingen samen met hem vissen en jagen (vooral veel wandelen en weinig vangen waar ik niet boos om ben. Ben niet echt aan dat jagen, maar ik wou het wel meemaken. Die km deed ik graag, ook als was het warm en vochtig en ver door het bos op en neer.) Vaak ging ik zwemmen in de rivier, met die hitte ook en enkele keren gingen we ook naar een dorpje verder op. Een keer gingen ze voetballen en dan mocht ik met een kindje van 1 jaar op mijn schoot zitten kijken. Ik keek meer naar hoe die kleine de bananenchipjes binnen speelde, dan naar hoe de bal werd bespeeld, maar dat doet er niet toe. Het was gewoon fijn om er te zijn. De laatste dag bedankte ik Bordeau, ik had geen geld meer op zak, dus kon ik niets kopen en ook geen geld geven, maar ik had wel mijn muziekboxje mee en hij luisterde graag muziek. Ik besloot het dan maar aan hem te geven. Ook al hield ik er heel veel van, toch vond ik het niet kunnen om niets te geven. Hij was zo blij dat ik een van zijn panji's kreeg. Echt het was zo een schitterende tijd daar. Toch moesten we ten laatste dinsdag weer in de stad zijn. Met tussenstop in tang luku reisden we terug naar Paramaribo. Ondertussen is het als donderdag. Migiel bracht me echt naar heel veel plaatsen waar ik nog niet geweest was. Nu zag ik echt het grootste deel van Suriname. We gingen naar Klaaskreek en overnachten daar ook. We bezochten ook het Brokopondo Stuwmeer en we gingen even naar goi sa cong. Ik heb echt prachtige foto's kunnen maken. We gingen ook even langs bij Martin, hier maakte ik kennis met de peetvader en peetbroertjes van Migiel. We gingen er zwemmen en ik maakte er ook kennis met Taylor (De hond van Martin en Migiel) Het leukste was toen we naar berg en dal reden (een luxe resort) en daar dronken we 2 cocktails. Heerlijk en vooral het gezelschap was prachtig. Als je in Su bent moet je echt op berg en dal een cocktail gaan drinken, daar hebben ze echt de beste die ik er al ooit gedronken heb. (Beter dan in de waag en in Het vat en veel mooier). En ja op Tang luku dronk ik ook een heel lekkere. Tip: Als je de mogelijkheid hebt om zelf een auto te huren, rei dan gewoon eens rond en stop onderweg bij verschillende dorpjes. Je ziet veel meer van Suriname en je kan hele mooie plekjes ontdekken.
Als je zelf met de auto bv naar Brokopondo gaat, dan heb je meer kans om mooie foto's te maken, maar dan moet je wel durven uit de auto stappen. Je kan dan eens gaan vissen bij Brokopondo stuwmeer. Ga niet 's nachts zwemmen in het stuwmeer, Migiel zij me dat het dan echt gevaarlijk is, want de piranha's zijn dan meer actief. De eerste echte dag ging ik naar het VVOB kantoor. Ik had enkele boeken en foto's mee voor VVOB en de scholen. De scholen zijn momenteel gesloten, dus kon ik daar niet heen, maar VVOB werkt door. Het was echt fijn om ieder terug te zien. Ze gaan de boeken leren hoe zo en het boek mind the map in de bibliotheek plaatsen voor de leerkrachten en de twee mappen met mijn eindwerk die gaan naar de school. De CD ook naar 1 school (ETS want die hadden het nog niet gekregen) en de foto's gaan naar HJ de vries. Verder nam ik mijn eindwerk ook mee voor VVOB en ze kregen ook een extra CD. Ik hoop dat ze het werkelijk gaan gebruiken. De boekjes leerbeest en breintrein die kon ik pas de laatste dag in Su afgeven, omdat deze nog onderweg waren met de boot. Ik haalde nog een hangmat (want de mijne kon niet meer in mijn bagage, met al die boeken) en daarna gingen we nog langs op het Maria internaat. Ze schrok met terug te zien. De meisjes waren er niet, maar ik gaf ze toch de foto's en een klein cadeautje voor de meisjes als ze terug gingen na de vakantie. De rest van de dag bezocht ik nog het grootste deel van Migiel zijn familie. Op den duur kon ik helemaal niet meer onthouden wie wie was en waar we nu in de stad ergens waren. Haha, maar het was fijn om iedereen te ontmoeten. |
Nina Van BruwaeneOp mijn blog kun je alles volgen over mijn avonturen in het buitenland. Vooral alles wat met Suriname te maken heeft. Archives
October 2017
Categories |