Ja mensen, ik was weer eens in Suriname.
Eerst dacht ik echt zou ik het nog wel leuk vinden om een 4 de keer naar Suriname te gaan? Heeft Suriname mijn nog wel wat te bieden? Wel ja, het was fijn, vooral ook het goede gezelschap en nog een trip die ik niet had gedaan. Dit was een trip waarbij ik het langste in de auto moest zitten wel 8 uren. We reden aan witagron voorbij. Dit keer moesten we niet in de boot overstappen, maar reden we over de brug verder. Op vijf kilometer van Blanche Marie was de weg volledig onder water gelopen. We konden er gewoon niet langs met het busje. Daarom zouden we in plaats op Apoera slapen. Dit is een indianen dorp met haven. Het had veel geregend en de weg was nog maar net geschaafd, dus het was spekglad op bepaalde delen van de weg. Door deze regen zagen we verschillende dieren op straat. Den denk ik vooral aan aapjes, slangen en zelfs een schildpad. De volgende dag zouden we het water door lopen en dan te voet tot aan Blanche Marie lopen vanaf de plaats waar de weg onder water lag. We reden dus terug naar de binnen weg naar de waterval toe. We zagen weer verschillende dieren de weg oversteken. De leukste was een miereneter. Uiteindelijk kwamen we op de plaats aan vanaf waar we zouden lopen. Schoenen uit en stappen door het water. Wouw het water was in 1 nacht tijd een halve meter gezakt. Gewoon super, want dit betekende dat de bus door het water zou kunnen reiden. Zo'n 70 cm water is te doen voor de bus. Aangekomen bij onze prachtige en grote hut, kon ik eerst heel wat foto's schieten, daarna gingen we ook vissen. Die dag had ik niets gevangen, in tegendeel ik bleef met de hengel hangen en maakte zelf de hengel stuk. Wat een ramp! Een van de jongens ving een grote piranha. Kenny maakte die 's avonds dan ook klaar. Een deel van de vis ging opnieuw aan de haak en diende als aas. De lijnen zouden we de volgende dag ophalen. Die ochtend vingen we een enorme vis, wel 1 meter lang. Alleen stond ik net achter Ronny (onze gids), wat er voor zorgde dat hij niet de plaats had om de vis deftig op het droge te krijgen en deze de haak afgleed en terug het water in spartelde. Wat voelde ik me schuldig. Net op Ronny zijn verjaardag, vangt hij een enorme vis en door mijn schuld gaat die vis terug het water in. Wat voelde ik me schuldig. Eerst die hengen stuk, daarna die vis en op Witagron had ik ook al het verkeerde bakje eten genomen. Wel ik voelde me echt heel de trip schuldig. heel mn mood down. Gelukkig was de trip de moeite en blijven ook de mooie herinneringen na. (Ondertussen ken ik mijn onhandige zelf al een beetje en moet ik er leren mee leven dat niet alles altijd goed loopt. Ik val al genoeg op zo, dus hou ik me beter wat koest. "Moeilijk maar ja, het proberen waard.") De tweede dag gingen we naar de waterval kijken. Prachtig, ja kan er gewoon lang blijven kijken zonder het moet te raken. Wij hadden echt geluk. Door al die regen de laatste weken stond het water enorm hoog en de waterval was een en al spektakel. Ook de tweede dag gingen we nog hengelen. Dit keer had ik mijn eigen hengel. Een takje met een fijn visdraad met haak er aan. En je zou denken je gaat nooit iets vangen, doch heb ik met wat bloemdeeg 2 visjes gevangen. Kleine, en veel kan je er niet mee. Zelfs te klein voor aas, maar ik heb ze wel gevangen. Dikke duim voor mij. Eigo weer wat opgekrikt. We maakten 'S avonds rond 4:30 uur nog een wandeling over de weg. We zagen toen enkele apen een vogels, maar niet zo veel.Moest die ene auto niet langs gereden zijn, dan hadden we misschien meer geluk gehad. We mochten ook even aan een liaan slingeren. Het kind in mij -welk ik nog steeds ben ma ja- kwam meteen weer boven. Deze trip leerde ik weer een hoop bij, vooral over het verleden van su. Over de achteruit- en de vooruitgang. Het ergste vind ik dat je langs de weg heel veel goud-delfplaatsen langs rijd. Op deze plaatsen zijn alle bomen af. Als je weet dat het lang duur voor deze bomen terug staan, kan het wel even pijn doen om het te zien. In Europa is men op het vlak van bos en bomen niet echt prima bezig, oerbossen verdwijnen en nieuwe worden wel aangeplant, maar dit is het zelfde niet; Als ze nu ook nog in Su het oerwoud weghalen, waar kan je dan nog oerbossen terugvinden. Iets om even bij stil te staan. Ok maar verder nu. Nadat we heel het terrein van Blanche Marie hadden kunnen ontdekken, gingen we terug richting de stad. Dit keer stopten we vaker met de bus voor een plaspauze. Gelukkig want misselijk was ik wel een beetje van de vermoeidheid die wat kwam opzetten (te weinig slaap), Gelukkig had ik de hele achterbank om te liggen en dan sliep ik ook de helft van de tijd -Of toch ik had mijn ogen dicht-. De jonge mannen aan hun hotel afgezet, gingen wij verder om de bus weg te brengen.
0 Comments
Leave a Reply. |
Nina Van BruwaeneOp mijn blog kun je alles volgen over mijn avonturen in het buitenland. Vooral alles wat met Suriname te maken heeft. Archives
October 2017
Categories |